W czasach, gdy kończył pan podstawówkę, dużo pana kolegów szło do szkoły górniczej?
– Różnie było, różne były też kryteria przyjmowania do szkół. Część uczniów z dobrymi ocenami poszła do szkoły przemysłowej czy do gimnazjum. Moja mama i babcia chodziły do kościoła, a to nie było dobrze widziane. Poza tym nie byliśmy zbyt bogaci, dlatego postanowiłem, że pójdę do szkoły górniczej w Hawierzowie, gdzie wszystko mieliśmy za darmo. Przez pierwszy rok nawet obowiązkowo mieszkałem w internacie.
Obowiązkowo? To było prawie jak w wojsku…
– Tak, chcieli nas zdyscyplinować. Dopiero od drugiego roku mogłem mieszkać w domu i dojeżdżać. Wtedy też mieliśmy naprzemiennie tydzień nauki i tydzień praktyki. Już wtedy, w wieku 16 lat, zjeżdżaliśmy z instruktorami pod ziemię, ale wykonywaliśmy lżejsze prace. Po skończeniu zawodówki czekało nas twarde zderzenie z rzeczywistością. Zaczynałem pracę w zakładzie Henryk należącym do Kopalni ČSA. Od razu przydzielono nas do ciężkiej pracy w ścianie, oczekiwano wyników.
Ale później, już pracując, dalej się pan kształcił?
– W 1973 roku podjąłem naukę w Średniej Szkole Górniczej w Ostrawie. W następnym roku byłem już żonaty. Trzy razy w tygodniu jeździłem po pracy do szkoły, miałem lekcje do wieczora. Tak było przez pię