Gratulacje od redakcji „Głosu”. Trzecie złoto w historii smakuje na pewno wybornie, ale zostało okupione wieloma kłopotami w trakcie sezonu. Najpierw jesienne zachorowania na COVID-19, które nie wszyscy hokeiści przeszli w łagodny sposób. Do tego ciągła niepewność, kontuzje napastników na przełomie roku, w tym pupila polskiej publiczności, Arona Chmielewskiego. A przed play off wielka tragedia w rodzinie kapitana Petra Vrány. Czy był to najtrudniejszy sezon w historii trzynieckiego hokeja?

– Myślę, że każdy z sezonów miał swoje specyficzne problemy, ale ostatni faktycznie był najbardziej wymagający dla wszystkich w klubie. Wymienił tu pan wiele trudnych spraw, z którymi było nam dane się zmierzyć w całym sezonie. Dodałbym jeszcze brak kibiców w całej fazie zasadniczej. Dopiero jak pozwolili nam w finale play off wpuścić do Werk Areny 300 kibiców, to przypomniałem sobie, jak wyglądał hokej przed pandemią. Mam nadzieję, że te normalne czasy szybko wrócą.

Jak bardzo hokej wpłynął na pana życie prywatne? Czy żona przypadkowo nie ma już serdecznie dosyć Stalowników? A może szykujecie wspólnie sztukę teatralną na kanwie hokeja?

– Mam bardzo tolerancyjną żonę. Paradoksalnie mogłoby się wydawać, że w sezonie pandemii, bez spotkań biznesowych, towarzyskich, bez częstych wyjazdów na mecze miałem więcej czasu, żeby zająć się pisaniem kolejnej sztuki dla naszych amatorskich teatrów na Zaolziu. Tak jednak nie było, pozostały inne ważne sprawy do ogarnięcia. W hucie, w klubie, częste i nierzadko absurdalne rozmowy z Pragą na różne tematy. Nie chciałbym wnikać w szczegóły, ale było tego sporo. Nie kwestionuję jednak fajnego pomysłu, który przytoczył pan w tym pytaniu. Sztuka teatralna o tematyce hokejowej mogłaby być hitem, tym bardziej, że w tym temacie siedzę od wielu lat.