Podczas nabożeństwa z Watykanu transmitowanego na cały świat papież w orędziu podkreślił, że wierzący zwracają wzrok ku Chrystusowi, by "uleczył rany ludzkości udręczonej" pandemią. W liturgii nie uczestniczyli wierni. W przesłaniu wygłoszonym po mszy Franciszek zaznaczył, że "myśli kieruje przede wszystkim do tych, którzy zostali bezpośrednio dotknięci koronawirusem, do chorych i zmarłych oraz członków ich rodzin, z którymi niekiedy nie zdołali się nawet pożegnać". - Niech nie zabraknie pocieszenia i niezbędnej pomocy osobom, które są w sytuacji szczególnie trudnej, jak pracujący w domach opieki lub przebywający w koszarach i więzieniach. Dla wielu jest to Wielkanoc samotności, przeżywana w żałobie i pośród wielu trudności, jakie powoduje pandemia, od cierpienia fizycznego po problemy ekonomiczne - stwierdził.

Uroczystości świąt Zmartwychwstania Pańskiego, określanych jako święta wielkanocne, darzone są w środowiskach wiernych szczególną estymą, zmartwychwstanie Chrystusa jest bowiem symbolem zwycięstwa nad grzechem i śmiercią. Najświętszy Sakrament był niesiony w uroczystej procesji, pośród bicia dzwonów i pieśni wielkanocnych. Trzykrotnie obnoszony jest wokół kościoła. Jak podaje PAP, kiedyś rozpoczęciu mszy rezurekcyjnej towarzyszył huk armat.

Rezurekcja odprawiana jest w niedzielę, w pierwszy dzień świąt, tradycyjnie o godz. 6 rano. Jak podają historycy Kościoła, pierwsza wzmianka o mszy św. rezurekcyjnej pochodzi z X w. Była ona odprawiona w Augsburgu w Niemczech. Obrzęd wywodzi się z misteriów średniowiecznych. 

Wielkanoc jest świętem ruchomym obchodzonym w pierwszą niedzielę po wiosennej pełni księżyca i jest główną uroczystością roku liturgicznego, od której oblicza się kalendarz najważniejszych świąt kościelnych, jak: Wniebowstąpienie, Zesłanie Ducha Świętego i inne. Z oktawą Wielkanocy związane są różnorodne zwyczaje świąteczne, m.in.: Dyngus, Emaus i Rękawka. Przypadający na jutro poniedziałek wielkanocny znany jest jako śmigus-dyngus albo lany poniedziałek. Kiedyś były to dwa odrębne zwyczaje. Śmigus oznaczał smaganie rózgami po nogach i udach, zaś dyngus - oblewanie wodą i zbieranie datków stanowiących wielkanocny "okup".