Ostatnie 25 lat to dobry czas dla cieszyńskich księgozbiorów, ale nie zawsze tak było...

– Faktycznie w ciągu 50 lat poprzedzających powstanie Książnicy cieszyńskie zabytkowe księgozbiory zostały mocno zaniedbane. Skutkowało to ich fizyczną degradacją, a przy okazji wypadły poza obieg naukowy i kulturalny. Trudno sobie wyobrazić, by mogły znajdować się w gorszej sytuacji. W 1994 r. Książnica miała więc tylko jeden atut. Odbijała się od dna.

Pamięta pan tamten czas?

– Bardzo dobrze. Zaczynałem pracę jeszcze Oddziale Zabytkowym Biblioteki Miejskiej. Trafiłem do niego 2 października 1989 r. i zaledwie miesiąc później wziąłem udział w pierwszej przeprowadzce. Opuszczaliśmy tymczasowe pomieszczenia w kamienicy przy ówczesnej ul. Dzierżyńskiego, a obecnie Korfantego. Książki pokryte grubą warstwą kurzu stały tam ułożone w pryzmach na stołach, a w podłodze, w rogu sali ziała dziura, bo sprawdzano, czy stropy wytrzymają taki ciężar. Okazało się, że mogą nie wytrzymać, więc musieliśmy się wyprowadzić. Załadowaliśmy książki do wielkich plastikowych kontenerów i przewieźliśmy do piwnicy jednego z... przedszkoli. Pomagali nam żołnierze, którzy nosili kontenery i ładowali na ciężarówkę. Tak wyglądał początek mojej przygody z zabytkowymi księgozbiorami.

Całą rozmowę znajdziecie w drukowanym weekendowym „Głosie”.