Co czuła pani, kiedy została pani wywołana na scenę jako laureatka głównej nagrody – bonu w wysokości 25 tys. koron?

– Byłam zaskoczona, a jednocześnie szczęśliwa, bo miałam plan, że jeśli przypadkiem się uda, to pieniądze z nagrody przekażę na stowarzyszenie „Nigdy nie jesteś sam”.

Dlaczego akurat to stowarzyszenie?

– Jego prezesem jest Renata Czader, która jest dla mnie bardzo bliską osobą i wiem, ile pracy, zaangażowania i proszenia innych wymaga ta jej działalność. Chociażby takie zorganizowanie obozu dla dzieci niepełnosprawnych.   

Co panią motywuje do podejmowania działań na rzecz innych?

– Myślę, że ogólnie jako społeczeństwo lubimy pomagać, że każdy z nas w głębi serca coś takiego ma, że chce komuś pomóc. Dlatego wymyśliłam projekt dobroczynny. Ja w sumie tylko zmotywowałam innych, że wsparli go finansowo, za co bardzo chciałabym im podziękować. Dziękuję też tym, którzy dodawali mi sił, dzwoniąc do mnie, gdy byłam na trasie.

Na scenie powiedziała pani, że chociaż pokonanie Głównego Szlaku Beskidzkiego było dobrym doświadczeniem, po raz drugi by się pani nie zdecydowała. Dlaczego?

– Po raz drugi nie zdecydowałabym się na tę trasę. Wybrałabym inną.

Czyli w głowie rodzi się już plan na kolejny taki „spacer”?

– Na razie nie. Może kiedyś w przyszłości podejmę się znowu czegoś takiego, ale teraz jest z pewnością za wcześnie, żeby myśleć o tym.