W tradycji po spokojnej i rodzinnej Niedzieli Wielkanocnej właśnie w poniedziałek zaczynało się huczne świętowanie. Już w nocy z niedzieli na poniedziałek wyruszali dyngusiarze i inni przebierańcy, by psocić, figlować i oblewać wodą. Wtedy to odbywały się odwiedziny rodzinne i sąsiedzkie oraz trwało wielkie polewanie. Drugi dzień Świąt Zmartwychwstania Pańskiego integrował społeczność wiejską i sprzyjał nawiązywaniu znajomości.

Poniedziałek Wielkanocny nazywany jest śmigusem-dyngusem. Śmigus pierwotnie oznaczał smaganie panien po nogach witkami, gałęziami i polewania ich wodą dopóki dziewczyna nie złożyła okupu. Dyngus dawał możliwość wykupienia się dziewcząt od podwójnego lania.

W Poniedziałek Wielkanocny pod domami dziewcząt pojawiali się śmiergustnicy , czyli chłopcy z wodą w wiadrach lub garnkach, których celem było oblanie panien na wydaniu. Często używali też karabaczy zrobionych z witek wierzby ozdobionych wstążką, którymi smagali po nogach dziewczęta w śmigus-dyngus. Była to forma zalotów, ale również obrzęd mający zapewnić zdrowie i urodę. Dziewczęta, choć często udawały oburzenie, zazwyczaj odwzajemniały się kolorowymi pisankami lub słodyczami. W niektórych miejscowościach zwyczaj karabaczy przetrwał do dziś, jako folklorystyczna atrakcja i element lokalnych obchodów świąt.

Dawniej na Śląsku Cieszyńskim (nie wszędzie) w Poniedziałek Wielkanocny chodzono również po wsi z goiczkiem, czyli drzewkiem przybranym wydmuszkami, dzwoneczkami i wstążeczkami. Za ich kolędę i życzenia obdarzano je słodyczami, jajkami, a także pieniędzmi.