W sztandarowy projekt Kongresu Polaków w RC był pan zaangażowany przez osiem lat począwszy od 2012 roku. Jak pan to wspomina?

– Początkowo nie bardzo chciałem się tym zajmować, miałem inne rzeczy na głowie, ale potem mnie to wciągnęło. Kiedy teraz patrzę wstecz, mam z tego bardzo dobre wrażenie. Dzięki Tacy Jesteśmy poznałem znakomitych ludzi. Kiedy kręciliśmy filmiki przed galą, jeździłem zawsze do nominowanych z operatorem kamery, spotykałem się osobiście z finalistami i poznawałem ich w ich własnych środowiskach. To były naprawdę piękne chwile – czy chodziło o jakiś zespół na próbie, sportowca na treningu czy inną osobę.

– Staraliśmy się pójść z galą do przodu, nadać jej bardziej uroczysty charakter. Oczywiście były zawsze nerwy, ponieważ tam jest duży stopień improwizacji. Są rzeczy, na które człowiek nie ma wpływu i nie może do przodu się na nie przygotować.

– Dokładnie. Nie znam na przykład sportowca chętnego do szerokiej rozmowy. Oni raczej w sobie trzymają emocje, skupiają się na treningach. Z drugiej strony są ludzie, którzy, gdy ich zapytać, jak się czują, opowiedzą całą historię swojego życia i dopiero na końcu – ewentualnie – dojdą do tego, że dobrze. Praca z różnymi ludźmi była dla mnie ciekawa, to było coś innego niż praca z aktorami.

Miał pan jakiś sposób, jak ośmielić osobę, która wchodzi na scenę cała spięta, stremowana?

– Najważniejsza zasada jest ta, aby zacząć delikatnie, od neutralnego pytania, takiego, nad którym nie musiałby się zastanawiać czy kombinować i na które na pewno bez trudu będzie mógł odpowiedzieć – w rodzaju: „Jak dzisiaj podróż”? I dopiero kiedy ten człowiek się otworzy, można mu zadawać dalsze pytania. Z kolei w przypadku osób, które lubią dużo mówić, trzeba wymyśleć, jak im przerwać.

– Jest dobry, bo o to chodzi, aby pokazać całe spektrum naszej działalności, nie tylko artystów. Oczywiście z tym wiąże się pewna trudność, jak te osoby „sprzedać” na scenie. Ale to już jest sprawa zawodowców, którzy to przygotowują. Dlatego też wymyślono instalację dużego ekranu, na którym pokazywane są migawki o nominowanym, wprowadzono cztery kamery, aby były cięcia, przez co oglądanie jest bardziej atrakcyjne. To wszystko była moja działka, załatwiałem te rzeczy. Tak samo, jak docierałem do niektórych gwiazd gościnnie występujących na gali, choć nie do wszystkich, ponieważ Kancelaria Kongresu także ma swoje kontakty.

– Pamiętam, że skleiły mi się kartki, gdzie miałem zanotowaną kolejność wchodzących na scenę. W dodatku były małe, ponieważ nie chciałem zasłaniać się dużymi arkuszami, a ja nie miałem pod ręką okularów… I tak zapowiedziałem nie tego uczestnika, który miał właśnie wchodzić. Za sceną było poruszenie, bo ta osoba nie była przygotowana.

– Widownia jest rozbawiona, taka bardziej estradowa. I ja to lubię. Widzowie są tam często dlatego, że wśród finalistów mają kogoś bliskiego czy znajomego. Kiedy przychodzi jego kolej, żywo reagują i pociągają za sobą resztę.

– Tak, chodzimy razem z żoną co roku. Ona jest z pochodzenia krakowianką, ale choć mieszka tutaj już blisko sześćdziesiąt lat, nadal ją szokuje – w pozytywnym znaczeniu tego słowa, jaki zakres uzdolnionych ludzi i zespołów tu mamy. Jak patrzę na tegoroczny spis nominowanych, to muszę powiedzieć, że jest szerokie spektrum. To, co potrafimy pokazać w Tacy Jesteśmy, to jest coś niesamowitego. Powinniśmy być dumni z tego potencjału. Chodzi o to, abyśmy go nie stracili. Widzimy, ilu młodych było i nadal jest wśród nominowanych. To znakomita inicjatywa, cieszę się, że w niej uczestniczyłem.