Jak podaje Anna Kicinger w pracach nt. polityki emigracyjnej II RP, wynikało to z potrzeby ekonomicznej. W latach 1918-38 wyjechały z Polski na stałe ponad 2 mln osób, a mimo to nadal „szacunki »osób zbędnych« na wsiach wahały się od 3,0 do 8,8 miliona osób”. Wg obliczeń Edwarda Kołodzieja opublikowanych w książce „Wychodźstwo zarobkowe z Polski 1918-1939”, „w 1918 r. 4,3 miliona Polaków żyło poza granicami Polski”. Polonia w USA liczyła prawie 3,5 mln osób – z czego 30 proc. stanowiła najnowsza emigracja. Transatlantyki były jedynym środkiem lokomocji przez Atlantyk.


17 maja 1936 r. na MS „Batory” poświęcono i podniesiono biało-czerwoną banderę. Przebieg uroczystości transmitowało Polskie Radio „Wszystkim tym osobom i organizacjom, które nadesłały na moje ręce depesze i listy z okazji inauguracyjnej podróży m. s. »Batory«, zawierające życzenia i gratulacje – szczerze wzruszony tymi wyrazami sympatii, w których zwierciedli się rosnące przywiązanie społeczeństwa naszego do polskiej bandery i zrozumienie zadań Polski na morzu – składam najserdeczniejsze podziękowanie. Eustazy Borkowski, Kapitan statku »Batory«” – można było przeczytać nazajutrz na pierwszej stronie „Gazety Gdańskiej”.



Dziękował ten, który przeszedł do historii jako „Szaman Morski” za sprawą książki Karola Olgierda Borchardta. „National Geographic” w 1936 r. zamieścił olbrzymią fotografię Borkowskiego, nazywając go Kapitanem Siedmiu Mórz. Bożena Aksamit podała, że Borkowski, który nominację na kapitana otrzymał 9 września 1935 r., zarabiał 1800 złotych: „Pensja pracownika umysłowego (mężczyzny) w Polsce wynosiła średnio 280 złotych”. Monika Żeromska tak uwieczniła Borkowskiego: „mówił kilkunastoma językami, które mu się stale myliły, pił jak smok, nigdy chyba nie wracając do stanu całkowitej trzeźwości. Grał na gitarze leżąc na stercie poduszek w kajucie, na swoje koncerty zapraszał wybrane osoby. Na ścianie miał wielką fotografię mojego ojca. Jego oficerowie mówili, że jeśli kiedyś nagle zupełnie wytrzeźwieje, to statek czeka pewna katastrofa”.


Do lata 1939 r. statek na trasie Gdynia – Kopenhaga – Nowy Jork – Halifax odbył 38 rejsów. W zależności od pogody trwały one osiem, dziewięć dni. 24 sierpnia 1939 r. wypłynął z Gdyni w rejs nr 39. Na pokładzie miał 456 pasażerów i 313 osób załogi. Do Nowego Jorku dotarł 4 września.

W początkach 1944 r. „Batory” wykonał 11 rejsów na trasie: Egipt – włoski Tarent, przewożąc żołnierzy II Polskiego Korpusu gen. Władysława Andersa. 15 lipca 1945 r. kapitan Zygmunt Deyczakowski zdjął z masztu „Batorego” polską banderę – okazał lojalność wobec Rządu RP w Londynie, który tydzień wcześniej oficjalnie utracił poparcie aliantów. 9 lipca protestując przeciwko tej zdradzie zeszła ze statku większość załogi. Przez następne pół roku „Batory” pływał pod flagą brytyjską, potem został przekazany przedwojennemu armatorowi GAL SA. 30 kwietnia 1947 roku powrócił do Gdyni. Do Nowego Jorku i Kanady pływał ponad 20 lat. 30 marca 1971 r. wyszedł w swój ostatni rejs do stoczni złomowej w Hongkongu – polską banderę opuszczono 2 czerwca.