Niedziela Zmartwychwstania jest najważniejszym wydarzeniem w kalendarzu Kościoła katolickiego, gdyż stanowi o istocie chrześcijaństwa – „jeżeli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara” – napisze św. Paweł w liście do Koryntian.  Dlatego uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego jest najważniejszym wydarzeniem dla wiernych – zmartwychwstanie Chrystusa jest symbolem zwycięstwa nad grzechem i śmiercią. W parafiach katolickich podczas rezurekcji Najświętszy Sakrament niesiony przez kapłana w uroczystej procesji, pośród bicia dzwonów i pieśni wielkanocnych oznajmia światu tę radosną wieść.

Nieodłącznym elementem Niedzieli Wielkanocnej jest śniadanie wielkanocne w gronie w gronie najbliższej rodziny. Jest ono wyrażeniem radości z powodu pustego grobu i Zmartwychwstania. 

Śniadanie wielkanocne poprzedza modlitwa i dzielenie się poświęconym jajkiem – symbolem życia, płodności, miłości, sił witalnych oraz składanie sobie życzeń. Dzielenie się jajkiem jest zwyczajem przyjętym z kultury rzymskiej, w której uczty rozpoczynano spożywaniem jajek. 

Wielkanoc obchodzona jest w Kościele ewangelicko-augsburskim w ciągu dwóch dni: w niedzielę i poniedziałek. Wczesnym rankiem w Niedzielę Wielkanocną w niektórych parafiach odbywają się nabożeństwa rezurekcyjne. Przed południem odprawiane są nabożeństwa główne ze spowiedzią i Komunią Świętą. Kolorem liturgicznym jest biel. Ponownie rozbrzmiewają dzwony i radosne „Alleluja”.
W Wielkanoc rodziny zasiadają do uroczystego śniadania. W zależności od regionalnych zwyczajów, w ewangelickich domach spożywa się tradycyjne polskie potrawy wielkanocne.

Z okazji Wielkanocy bp Jerzy Samiec, biskup Kościoła ewangelicko-augsburskiego w Polsce złożył wiernym życzenia:

– Dzięki tekstowi biblijnemu z Ewangelii Jana 20,11-18, wyznaczonemu na wielkanocną niedzielę, nasze myśli koncertują się wokół pustego grobu i spotkania Marii Magdaleny z Jezusem. Maria stoi przy grobie, płacze, czuje się zagubiona. Jej ból jest nam bliski – któż z nas nie doświadczył chwil, gdy wszystko wydawało się stracone, gdy odczuwaliśmy brak sensu w życiu lub rozpacz zasłaniała nam nadzieję? A jednak właśnie w takim momencie – w ciemności poranka, wśród łez i niezrozumienia – przychodzi do nas Jezus. Podobnie jak Maria, nie od razu Go rozpoznajemy. Zdarza się, że i my nie dostrzegamy Jego obecności w naszym życiu, zwłaszcza wtedy, gdy cierpimy. Ale On woła każdą i każdego z nas po imieniu. Wymawia nasze imię – i wszystko zaczyna się zmieniać oraz nabierać nowego sensu!

Niech te święta, niech ta Wielkanoc będzie dla nas czasem odkrycia, że Jezus jest bliżej niż myślimy. W naszych lękach, w smutku, w trudnych doświadczeniach On już stoi obok, gotowy, by nas wezwać i przywrócić nam nadzieję. Niech spotkanie z Chrystusem napełni nasze serca wiarą, a Jego słowa: „Idź do braci moich i powiedz im” niosą ze sobą siłę do dzielenia się radością zmartwychwstania z innymi.
Niech zmartwychwstały Chrystus da nam pokój, siłę i radość. On żyje – i my żyjemy w Nim!