Wielki Piątek to drugi dzień Triduum Paschalnego, czas powagi, smutku, żałoby i skupienia. Wiernych w Kościele katolickim obowiązuje post ścisły – ilościowy i jakościowy. Tego dnia nie odprawia się mszy św., ale wieczorną Liturgię Męki Pańskiej. Jej najważniejszym elementem jest adoracja krzyża. Wierni podchodzą do krzyża, przyklękają i symbolicznym ucałowaniem wyrażają przyjęcie odkupienia Jezusa. Liturgię wielkopiątkową kończy przeniesienie Najświętszego Sakramentu z ciemnicy do tak zwanego Grobu Pańskiego upamiętniającego złożenie do grobu ciała Chrystusa. Grób Pański stanowi ważny element Wielkiego Piątku i jego przygotowywanie jest szczególnie polskim zwyczajem. W grobach tych są często symbole narodowe oraz nawiązania i aluzje do aktualnych wydarzeń oraz problemów społecznych.

W Wielki Piątek w Kościele ewangelicko-augsburskim zazwyczaj odprawiane są dwa nabożeństwa ze spowiedzią i komunią świętą. To dzień ciszy, pokuty medytacji Słowa Bożego i tajemnicy krzyża. W kościołach dominuje czerń, krzyż przesłonięty jest kirem na znak żałoby, a dzwony milczą. Liturgia ma charakter żałobny -  czytane są fragmenty męki Pańskiej, śpiewane pieśni pasyjne i recytowane naprzemiennie tak zwane improperia „Ludu mój Ludu, cóżem Ci uczynił".

W Kościele ewangelicko-augsburskim rozważa się przede wszystkim to, co zdarzyło się na Golgocie – ukrzyżowanie, siedem słów Chrystusa na krzyżu, śmierć. W Wielki Piątek w kościele sprawowany jest też Sakrament Ołtarza. Wierni gremialnie przystępują wówczas do Komunii św. W tym dniu praktykuje się również post, choć nie ma takiego wymogu. Jego charakter zależy od osobistego wyboru i tradycji rodzinnej wiernych.

W przeszłości w Wielki Piątek praktykowano bardzo dużo obrzędów i zwyczajów ludowych. W ten dzień obowiązywały takie same zachowania jak podczas żałoby. Ubierano się na czarno, nie można było krzyczeć, a nawet głośno rozmawiać, czy wykonywać hałaśliwych prac. Zatrzymywano zegary i zasłaniano lub odwracano do ściany lustra, by oglądający się w nich człowiek w ten dzień nie spostrzegł diabła. Wierzono, że gdyby gospodarz spojrzy w lustro w Wielki Piątek, to grad zniszczy mu uprawy. 

Wczesnym świtem wędrowano do rzek i potoków, by umyć się w bieżącej wodzie. Dla chorych i bydła przynoszono wodę w wiadrach. Mocno wierzono, że tylko tego dnia ma ona właściwości uzdrawiające i zapobiegające chorobom, a obmycia dokonywane wiosną mają na nowo spowodować oczyszczenie i odrodzenie.

W Wielki Piątek gotowano jajka, które były święcone w Wielką Sobotę i z których robiono pisanki. W wodzie po gotowaniu jaj dziewczęta często myły włosy lub twarz, aby pozbyć się piegów lub innych mankamentów urody.