– Kołkowie kopali węgiel w Karwinie przez 160 lat. Górnikami byli mój prapradziadek, bracia mego pradziadka, dziadek i ojciec. Ja jestem piątym pokoleniem. Zdarzało się, że przedstawiciele dwóch pokoleń naszej rodziny w tym samym czasie pracowali w kopalni. Ojciec przez rok fedrował węgiel razem z dziadkiem, ja z kolei spotykałem się z moim tatą w kopalni przez cztery, a może nawet pięć lat. Ojciec był moim nauczycielem, to był duży plus, że mogłem korzystać z jego doświadczenia zawodowego i wiedzy. Niestety, na mnie historia górnicza rodziny Kołków się kończy – 1 kwietnia br., po dokładnie 39 latach, skończyła się moja praca w kopalni. Inna sprawa, że kończy się też węgiel w Karwinie.

– To było jeszcze w czasach moich studiów na Wyższej Szkole Górniczej w Ostrawie. Jako student potrzebowałem pieniędzy, więc zawsze jeden miesiąc wakacji poświęcałem na pracę w kopalni. Prócz tego w soboty dorabiałem do stypendium. Tego pierwszego razu, o który pani pyta, się nie zapomina. Na pewno towarzyszy mu pewna obawa. Kiedy jednak spojrzy się na pozostałych górników zjeżdżających w dół na pełnym luzie, szybko przemija. Myślę, że niepewność związaną z pierwszą zmianą w kopalni odczuwa każdy i że ona pozostaje gdzieś tam ukryta również u doświadczonych górników. Uważam, że to dobrze, bo dzięki temu człowiek staje się bardziej czujny. Kto zna historię górnictwa w Karwinie, wie bowiem doskonale, że pomimo dużej dbałości o bezpieczeństwo w kopalniach, wypadki czasem się zdarzają.