Niedziela Wielkanocna, zwana też Wielką Niedzielą, kończy Triduum Paschalne, które według żydowskiego kalendarza liczy się od wieczora Wielkiego Czwartku do wieczornych nieszporów w niedzielę. Rozpoczyna ją już w sobotę po zachodzie słońca wigilia paschalna. Podczas niej zapala się w kościele paschał (woskową świecę), która symbolizuje zmartwychwstałego Chrystusa.

W Niedzielę Wielkanocną również wierni Kościołów protestanckich spotykają się na uroczystych nabożeństwach, aby cieszyć się ze zmartwychwstania Jezusa, wspólnie wielbić Boga i rozważać Jego słowo zapisane w Piśmie Świętym.

Niedziela Wielkanocna jest świętem ruchomym (obchodzonym w pierwszą niedzielę po wiosennej pełni księżyca). To właśnie od niej oblicza się kalendarz najważniejszych świąt kościelnych. W niedzielę rano wierni biorą udział w mszy rezurekcyjnej. Dawniej nabożeństwo odbywało się w Wielką Sobotę o północy. W parafiach organizowane są wówczas procesje.

Po mszy rezurekcyjnej wierni zasiadają w rodzinnym gronie do uroczystego śniadania wielkanocnego rozpoczynającego się modlitwą. Wśród potraw spożywanych w trakcie śniadania wielkanocnego obowiązkowo powinna znaleźć się tzw. święconka, czyli pokarmy poświęcone przez kapłana w Wielką Sobotę.

W tradycji ludowej Niedziela Wielkanocna miała na ogół przebieg uroczysty i poważny, a spędzano ją wyłącznie w gronie rodzinnym. Wierzono, że w Wielką Niedzielę, w momencie wschodu słońca, można zobaczyć Zbawiciela, który w postaci baranka wielkanocnego pojawia się na „drewnianej tarczy słonecznej”. Niedzieli Wielkanocnej towarzyszyły także rozmaite wierzenia i zabiegi magiczne. Dawniej uważano np., że komu podczas posiłku w Wielkanoc wypadnie z ręki chleb, tego spotykać będą w danym roku same nieszczęścia. Jeśli natomiast w Niedzielę Wielkanocną świeci słońce lub choćby tylko pokaże się na chwilę, będzie korzystna pogoda przez cały rok i dobry urodzaj. Z kolei „Gdy na Zmartwychwstanie dżdżysto i chłody, do Zielonych Świątek więcej deszczu niż pogody”. Tak przynajmniej mówi ludowe przysłowie.