Nie ukrywam, że sobotni finał śledziłem dopiero od trzeciego, decydującego seta, ale najbardziej zajęło mnie to, co było potem. Po zakończeniu dramatycznego pojedynku wszedłem z ciekawości na kilka polskich portali. Trochę przeczuwałem, co się kroi. Oto tytuły:


„Sabelenka pobita w swoim królestwie! Przegrała finał” (Onet), „Sabalenka była murowaną faworytką, a tu sensacja. To przejdzie do historii” (Gazeta.pl), „Sabalenka nie wytrzymała. Złość i zły po ostatniej piłce” (tvn24.pl), „Aryna Sabelenka przegrała wielki finał Australian Open (Wirtualna Polska).

Coś tu chyba nie gra, prawda? Sabalenka, Sabalenka  i jeszcze raz Sabalenka. A może Białorusinka grała w finale z samą sobą (w tenisowym żargonie jeden z elementów rozgrzewki nazywany jest „walką z cieniem”), a Madison Keys, niekwestionowana królowa tegorocznego Australian Open, tylko siedziała na widowni i przypatrywała się, jak Aryna Sabalenka przecina powietrze kolejnymi bekhendami i forhendami… Słowem, wyszło tak, że nie jest ważne, kto wygrał, ale ten, kto poniósł porażkę. Bo bardziej rozpala emocje, bo jest bardziej medialny, bardziej klikalny, bardzie wpisuje się w ramy, które zostały stworzone przez algorytmy. Pierre do Coubertin, który wskrzesił nowożytne igrzyska olimpijskie, powiedział, że nie jest ważne zwycięstwo, tylko udział. W przypadku Madison Keys właśnie tak wyszło. Tyle tylko że francuski baron miał coś zupełnie innego na myśli…