Pani Marta była szybka, energiczna i bardzo pracowita. Była wszędzie tam, gdzie liczyły się ręce do pracy i była dobra zabawa. Kiedy pod koniec kwietnia br., po długiej przerwie spowodowanej przez pandemię, w Domu PZKO wreszcie odbyła się pierwsza impreza – wystawa strojów z szatni „Suszan” połączona z kawiarenką, pani Marta odwiedziła ją nie raz, a kilkakrotnie. Wśród swoich czuła się najlepiej, Dom PZKO był jej domem, w końcu to tam odbywały się wszystkie próby, występy, spotkania, wystawy, zebrania, imprezy i przygotowania do nich.

Ja znałam panią Martę, ponieważ mieszkam w Suchej. Jestem jednak przekonana, że w każdym kole PZKO, jak nasz teren długi i szeroki, są takie działaczki jak ona. Nie piastują „wysokich” funkcji, ich nazwiska nie są wymieniane wśród głównych organizatorów tej czy innej inicjatywy, nikt nie cytuje ich na łamach gazet. Jeśli jednak przejrzeć kronikę koła, są prawie na każdym zdjęciu, bo nie ma wydarzenia, w którym nie brałyby czynnego udziału. To one współtworzą klimat danego koła PZKO, a bez ich bezinteresownego zaangażowania nie byłoby chórów, zespołów, klubów ani dochodów płynących z imprez. Dlatego wspominając dziś zmarłą niedawno panią Martę, chcę oddać hołd wszystkim „zwykłym” działaczkom i działaczom, których zasługi dla rozwoju polskich środowisk są niezaprzeczalne, a jednak pozostają ukryte.