– Tak, bo to było coś, do czego dążyłam całe życie. Tak naprawdę moja podróż do tego kraju rozpoczęła się jedenaście lat temu. Odtąd małymi krokami zmierzałam do wyznaczonego sobie celu.

– Moim pierwszym spotkaniem z Japonią była japońska animacja, zwana też anime. Wielu ludzi wyobraża sobie, że chodzi o bajki dla dzieci. Jednak anime to styl animacji, który obejmuje wiele różnych kategorii: od filmów rodzinnych i przygodowych, po thrillery i horrory. Zafascynowały mnie bardzo melodyjny język japoński oraz religie shinto i buddyzm, których drobne przejawy można było zauważyć właśnie w tych filmach. Byłam zachwycona kulturą japońską, a kiedy po pół roku słuchania dialogów filmowych stwierdziłam, że jestem w stanie wyłapać pojedyncze słowa i struktury gramatyczne, to razem z rodziną doszliśmy do przekonania, że być może jest w tym coś więcej.

– Powiedziałam tacie, że chciałabym się uczyć japońskiego. W pobliżu nie było jednak żadnej takiej oferty i ostatecznie tato znalazł korepetycje aż w Bielsku-Białej. Odtąd mniej więcej dwa razy w miesiącu, zawsze w niedzielę rano, wyjeżdżaliśmy na lekcje do Bielska. Tak było aż do matury w szkole średniej.