Na studiach w Krakowie miałam koleżankę ze Starachowic. Nasze rozmowy o zwykłym codziennym życiu raz po raz utwierdzały mnie w przekonaniu o drobnych różnicach obyczajowo-kulturowych, jakie nas dzieliły. Niby to byłyśmy ulepione z tej samej gliny – ona Polka i ja Polka – a jednak w naszych domach żyło się inaczej. Pamiętam np., w jakie zaskoczenie wprawiło ją moje stwierdzenie, że sąsiadka wpada do nas raz na dwa tygodnie, a może nawet raz na miesiąc, a kiedy przychodzi, najpierw dzwoni do drzwi. W domu Gośki – bo tak ma na imię moja koleżanka – sąsiadka bywała codziennie, na zasadzie domownika.