Jan Szymik, zaolziański etnograf, w swojej książce "Doroczne zwyczaje i obrzędy na Śląsku Cieszyńskim" tak pisał o postnej diecie na środę popielcową:

 

"Na śniadanie podawano zwykle tzw. wode z chlebym. Jest to najczęściej pokrajana w kostkę kromka czerstwego chleba zalana wrzątkiem, w którym ugotowano pokrajanane w plasterki ząbku czosnku z dodatkiem kminu i szczyptą soli. Na obiad zaś żur postny z nieokraszonymi ziemniakami lub ziemniaki z uprzednio „wymoczonym” solonym śledziem i surową kiszoną kapustą, a na kolację placek z pszennej „żarnówki” upieczony na „blasze”- płycie kuchennej z niesłodzoną czarną zbożową kawą. Zrozumiałe, że ciasto na taki postny placek wyrabia się wyłącznie na wodzie z dodatkiem szczypty soli. Z takiego ciasta zamiast placków gotowano też kluski, które jadło się z „kapuśniónką”- kapuśnicą (wodą zebraną z zakiszonej kapusty), albo z ugotowanymi w wodzie „pieczkami” – suszonymi owocami."

Z kolei w kościele ewangelicko-augsburskim w Polsce okres ten nazwany jest Czasem Pasyjnym - od słowa pasja, oznaczającego mękę, cierpienie Jezusa Chrystusa, Głowy i Pana Kościoła. 

Czas pasyjny jest okresem wewnętrznego wyciszenia, duchowej refleksji, odsunięcia od siebie absorbujących spraw zewnętrznych.

To czas, w którym można zwolnić tempo, odsunąć się od spraw nieistotnych i zastanowić nad życiem, jego wartościami i sensem cierpienia, które jest jego nieodłączną częścią, ale przede wszystkim nad znaczeniem ofiary Chrystusa na krzyżu poniesionej za każdego człowieka, niezależnie od tego kim jest.

 

Podczas czasu pasyjnego nie organizuje się radosnych uroczystości, chrztów bądź ślubów. Wierni uczestniczą w nabożeństwach pasyjnych organizowanych w trakcie tygodnia.

 

Ewangelickie rozumienie postu jest oparte na fundamencie biblijnym. Praktyka postu, rozumiana jako wstrzymywanie się na pewien czas od określonych potraw lub napoju, jest wtórna wobec biblijnego rozumienia tego pojęcia. Post w Kościele Ewangelickim ma zatem przede wszystkim postać etycznej postawy wobec drugiego człowieka. 

Jak wyjaśnia Jakub Jan Retmaniak, pastor zboru Luterańskiego Ewangelickiego Kościoła Augsburskiego Wyznania w Gródku, Kościoły ewangelickie na Zaolziu mają dziś Środę Popielcową, choć w praktyce nie odbywają się żadne nabożeństwa. - Ewangelicy na Zaolziu zawsze mówili o Poście, a nie o Czasie Pasyjnym, a dzisiejszy dzień nazywają ten Środą Popielcową, choć w Polsce Kościół Ewangelicki mówi o Dniu Pokuty i Modlitwy - tłumaczył w rozmowie z "Głosem". 

Jednocześnie Dzień Pokuty (i Modlitwy) obchodzony jest w Kościołach ewangelickich na Zaolziu w listopadzie (przedostatnia niedziela roku kościelnego). Słowacy z kolei mają go w lecie (10. Niedziela po Trójcy Świętej). - W Polsce natomiast przyjęto praktykę stosowaną wcześniej w zaborze rosyjskim, czyli obchodzenie tego dnia w Środę Popielcową, co niektórzy niesłusznie sobie uprościli, że Ewangelicy nie mają Środy Popielcowej - dodał Retmaniak.