Władysława Magiera znana jest na Śląsku Cieszyńskim ze swojej pasji popularyzowania nietuzinkowych postaci kobiet, które żyły po obu stronach obecnej polsko-czeskiej granicy na Olzie. Gospodarz spotkania, pastor Janusz Kożusznik przedstawił ją jako historyczkę, ale też osobę z zaolziańskimi korzeniami ze względu na ojca, który pochodził z Suchej Górnej.

„Wspomnienia Zofii” powstały głównie na podstawie pamiętników, które Zofia Kirkor-Kiedroń napisała po śmierci męża w 1932 roku.

– To nie były zwykłe pamiętniki, ale rzeczy opisujące wydarzenia historyczne, w których uczestniczyła, poparte dokumentami oraz zawierające wiele odnośników i przypisów. Jej wspomnienia zawarte w trzech tomach zostały wydane w latach 80. ub. wieku i obecnie są dostępne w bibliotekach naukowych – sprecyzowała Magiera. Zafascynowana ich treścią kupiła je na „Allegro”. Resztę dopowiedziała rodzina, choć bezpośredniego potomstwa próżno dziś szukać w Polsce.

Przeżycia żony Kiedronia autorka sfabularyzowała po to, żeby „ludzie się w Polsce dowiedzieli, że tu jest Cieszyn, że tu mieszkają Polacy, że tu był inny świat i jest inny świat”. – Do jej biografii nie dodawałam niczego od siebie, ponieważ uważałam, że jej życiorys jest tak barwny, że nie trzeba go ubarwiać – zaznaczyła.

Uczestnicy spotkania w Suchej dowiedzieli się o życiu Zofii wiele ciekawych szczegółów. Autorka opowiadała o jej działalności politycznej, aresztowaniach i zsyłce na Syberię, gdzie poznała swojego pierwszego męża Dymitra Kirkora, o problemach, którym po jego śmierci musiała stawić czoła, a także o pobycie w sanatorium, gdzie poznała Józefa Kiedronia.

– Kiedroń zakochał się w niej i jeszcze podczas pobytu w sanatorium się oświadczył. Ona uważała, że nie zasługuje na tak dobrego człowieka i odmówiła mu – zdradziła Magiera. Po wyjeździe do Paryża Zofia zmieniła jednak zdanie i zamieszkała z mężem w Dąbrowie, wiosce leżącej na terenie dzisiejszego Zaolzia. – Pierwszy rok był nie bardzo. W Paryżu chodziła do teatru i opery, a w Dąbrowie przedstawienia grali miejscowi aktorzy-amatorzy. Po roku zaczęła się jednak udzielać – opowiadała pisarka.

Zofia Kirkor-Kiedroń była ze swoim mężem na dobre i na złe. Wspólnie zakładali Radę Narodową Księstwa Cieszyńskiego, w której zasiadała, w czasie wojny czesko-polskiej oboje byli aresztowani. Towarzyszyła Józefowi, kiedy z Dąbrowy przeniesiono go do Morawskiej Ostrawy, kiedy w Warszawie został ministrem, a także wtedy, kiedy z funkcji zrezygnował i zamieszkali w Siemianowicach Śląskich.

– Była kobietą bardzo mądrą, bardzo wiele wiedziała i umiała, poza zajęciami kobiecymi. Nie umiała szyć i gotować, bo zawsze miała panią do prowadzenia domu. Tym, w czym czuła się najlepiej, była działalność polityczna – podkreśliła historyczka. Zofia była też matką. Urodziła czterech synów, jednak w czasie swojego życia dwóch z nich pochowała.

Po wydaniu powieści o żonie Kiedronia Władysława Magiera nosi się z zamiarem napisania książki o drugiej kobiecie w Radzie Narodowej, Dorocie Kłuszyńskiej. Tym razem nie będzie skupiać się wyłącznie na biografii, a bardziej na problematyce praw kobiet, która, jej zdaniem, jest aktualna tak samo jak przed stu laty. Zamierza też kontynuować pisanie humoresek budowlanych. Kilka z nich ukaże się w przyszłym roku w zbiorowych wydaniu „Opowieści naszych dni” w jednym z warszawskich wydawnictw.