Choć możemy być przyzwyczajeni do raczej słodkich ról Gyllenhaal'a w filmach takich, jak „Pojutrze” (2014) czy „Książę Persji: Piaski czasu” (2010), to nie możemy zapominać o jego ambitniejszych projektach. Do takowych śmiało zaliczyć należy między wieloma innymi „Donnie Darko” (2001), „Labirynt” (2013), jak również „Wolny strzelec” (2014). odtwórca roli Donnie Darko udowadnia w swych rolach, że jest zdolny do grania różnych ról o odmiennym charakterze i osobowości. Stąd też przed spotkaniem z Billy'm Hope'm w kinematograficznym dziele „Do utraty sił” można mieć spory dylemat.

Do sedna filmu bokserskiego należą nie tylko dynamika widowiska sportowego, siła fizyczna czy dynamit zamknięty w rękawicach bokserskich, ale także budowanie charakteru, postawa życiowa i moralność bohatera. Wszystko to wychodzi na jaw po tym, jak poprzez swoją zapalczywość i brak opanowania powodują tragedię, a bohater spada na samo dno. Dno kariery sportowej i dno życia prywatnego.

Ten przełomowy moment staje się powodem jego odmiany – tak w życiu, jak między linami ringu. Kwestia opieki nad jego córką, Leilą, daje mu takiego kopa, że zaczyna wpajać sobie nową strategię, którą aplikuje w życiu i na ringu. Wybór Tick'a Willis'a (Forest Whitaker) na swojego trenera daje owoc w postaci większego opanowania, zmiany techniki w ringu i ogólnego przystosowania filozofii życiowej.

Wątek może się wydawać dość banalny, lecz kreacje Gyllnhaal'a i Whitaker'a podnoszą rangę filmu i w efekcie nie ma się co dziwić wysokiej ocenie na imdb.com czy filmweb.pl. To, że tych dwóch wybitnych aktorów potrafi grać, nie trzeba nikogo przekonywać. Na koniec ostrzeżenie – kto łatwo poddaje się wzruszeniu, podczas oglądania „Do utraty sił”, temu przyda się opakowanie chusteczek.