A ja? W towarzystwie swoich dzieci na 11 Listopada (i inne ważne polskie święta) wywieszamy na balkonie naszego domu biało-czerwoną flagę. To ważny moment i zawsze powód do dumy. Nienachalnie przypominam im, skąd właściwie wzięło się to święto i co tak naprawdę celebrujemy. Zagram z nimi w planszówkę, pójdziemy na spacer do dziadków, spotkamy się ze znajomymi, obejrzymy coś w telewizji. Kiedy gra polska reprezentacja lubimy przed telewizorem zaśpiewać „Mazurka Dąbrowskiego” wspólnie z graczami i kibicami na stadionie.



Dopingujemy biało-czerwonym, cieszymy się z sukcesów naszych reprezentantów, jesteśmy dumni na wieść o dokonaniach polskich naukowców, badaczy, artystów i ludzi biznesu. Wakacje lubimy spędzać nad polskim morzem odwiedzając każdego roku po drodze na 2-3 dni inne polskie miasto (Toruń, Warszawa, Poznań, Wrocław), żeby – w myśl powiedzenia „cudze chwalicie, swego nie znacie” – poznać swoje, nim pochwali się cudze.

I chyba tyle. W sam raz, a może za mało? Spodobały mi się słowa Marcina Napiórkowskiego, p.o. dyrektora Muzeum Historii Polski ("Nie dzielę Polaków na prawdziwych i nieprawdziwych. Tak jak nie dzielę Polski na prawdziwą i nieprawdziwą. Biorę ją taką, jaka jest, i pracuję, żeby czynić ją jeszcze lepszą. Tak zresztą definiuję patriotyzm").

Chyba też biorę polskość i Polskę taką, jaka jest. I próbuję – choć przyznam, że z różnym skutkiem – żeby uczynić ją lepszą. Choćby w niewielkim stopniu. Bo – powtarzając za aktorem Andrzejem Grabowskim słowa piosenki – „ja, który ciągle miewam w czubie i przez to, żem jak kupa łajna, powiem Ci Polsko, że Cię lubię. Boś jest fajna!”.