Zaznaczam, że bynajmniej nie chodzi o podróże sprowadzające się do wylegiwania się na plaży, ewentualnie spędzania całych dni przy hotelowym barze. A zatem – w czym rzecz?

 

Autorka artykułu Małgorzata Zielina tłumaczy, że podróż bez pośpiechu ma być alternatywą do wycieczek polegających na szybkim zaliczaniu jak największej liczby zabytków i atrakcji w możliwie największej liczbie miejsc. Jej „inność” polega na tam, że staramy się lepiej poznać odwiedzane miejsca – również za cenę tego, że nie zobaczymy wszystkiego, co – według folderów turystycznych – obowiązkowo trzeba zobaczyć.  

 

„Slow travel to podróże kameralne i bezpieczne, w których nie tylko chodzi o samo zwiedzanie, lecz także o poznanie lokalnych kulinariów, ludzi. Czasem to wręcz spacer niedaleko Twojego miejsca zamieszkania” – pisała Zielina. 

 

Myślę, że coś w tym jest. Sama się przekonałam, chociażby w przypadku Krakowa czy Pragi, w których to miastach byłam wielokrotnie, że im lepiej je człowiek poznaje, tym więcej dostrzega rzeczy, które warto jeszcze zobaczyć. Przekonałam się o tym w Pisie, do której turyści zwykle wpadają tylko po to, aby zobaczyć krzywą wieżę, a tymczasem całe miasto ma swój niepowtarzalny klimat i warte jest nieśpiesznego poznawania. Kiedyś byłam w roli tłumaczki z czeską wycieczką w Polsce.

 

W jednym dniu Kraków, Wieliczka i Oświęcim. Podobnych wycieczek jest cała masa. Ile można zobaczyć z Krakowa, kiedy ma się na jego zwiedzenie 2-3 godziny? Zresztą nawet mniejsze miasta ukrywają w sobie bogactwo, które warto powoli odkryć. 

 

I tu jesteśmy u mojego osobistego „slow travel” – poznawania różnych miejscowości przez inny pryzmat niż masowego turysty. Moja najnowsza powieść, którą właśnie skończyłam pisać, wymagała odwiedzenia różnych miejsc w Polsce, także mniejszych miast. Spotykania się z ludźmi i z historią – ale nie pod kątem tego, z którego wieku pochodzi ratusz i najstarszy w mieście kościół, ale pod kątem losów ludzi, składu narodowościowego, religijnego oraz zmian, jakie niosły z sobą wichry historii.

 

Zawitałam m.in. do Krotoszyna i Koła w Wielkopolsce. Przyznaję, że bardzo mi się spodobało takie poznawanie miejsc, które nie figurują na liście TOP destynacji turystycznych i ich spokojnego, indywidualnego penetrowania.