Sześć dni wystarczyło, by boleśnie przekonać się, że z likwidowaniem barier architektonicznych i tworzeniem udogodnień dla osób niepełnosprawnych (lub rodziców z dziećmi w wózkach) nie jest wystarczająco dobrze.

Przykład pierwszy. Przebudowywana stacja kolejowa w Czechowicach-Dziedzicach. Nowe perony powstają od kilkunastu miesięcy. I choć jeden jest już gotowy, to osoba na wózku (lub rodzic z dzieckiem w wózku) nie ma szans do niego się dostać! Skandalem i głupotą trzeba nazwać pomysł wybudowania tunelu ze schodami prowadzącymi na peron bez żadnej możliwości dojazdu wózkiem. Pani w kasie przeprasza, bezradnie rozkłada ręce. – Z osobą w wózku na peron pan nie wjedzie – mówi. Cóż więc robić? Dziecko kuśtyka na jednej nodze, a rodzice z wózkiem pod pachą najpierw schodzą do tunelu, a następnie wdrapują się po schodach na peron. Docelowo będzie winda. Ale co, kiedy jej mechanizm się zepsuje? Wtedy znów zaczną się schody.

 

 

Fot. Łukasz Klimaniec

 

Przykład drugi. Gdańsk. Po wyjściu z pociągu windą zjeżdżamy z peronu na poziom -1 prowadzący do dworca. Ale gdy chcemy wydostać się do miasta, okazuje się, że jedyna winda jest nieczynna. Awaria. Pozostają oddalone o kilkadziesiąt metrów schody z „torami” dla wózków. Jest stromo, pchanie wózka to spory wysiłek. Ale jakoś trzeba dać radę. 

Przykład trzeci. – Oto mój wróg – mówi syn przed wejściem do jednego ze sklepów, wskazując na prowadzące do niego schody (sześć stopni). To samo powtarza, gdy jadąc wózkiem po chodniku i zbliżając się do przejścia dla pieszych trzeba pokonać krawężnik – niby niższy od tych wzdłuż jezdni, ale jednak na tyle wysoki, by osoba na wózku miała kłopot z przejechaniem na drugą stronę ulicy. Do tego dodajmy wykoślawione płyty chodnikowe, po których jazda wózkiem to udręka.

Wybrałem tylko te jaskrawo negatywne przykłady. Co nie znaczy, że nie dostrzegam mnóstwa już wykonanej pracy na rzecz udogodnień dla osób niepełnosprawnych (lub rodziców z dzieckiem w wózku). Urzędy, instytucje kultury, restauracje dbają o to, by osoby w wózkach mogły komfortowo dostać się do środka. Widziałem ławki z wydzielonym w środku miejscem dla osoby w wózku. Jednak – jak wspomniałem – punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, a wakacyjne doświadczenia pokazały, że wciąż jest wiele do zrobienia.