Przyznam się, że nie zaskoczyła mnie ta reakcja, bo sama, zanim popełniłam ową „niestosowność”, zastanawiałam się przez chwilę, czy napisać „staruszek” albo nie napisać. W końcu jednak, posiłkując się Słownikiem Języka Polskiego, stwierdziłam, że mogę użyć tego sformułowania, ponieważ według definicji staruszek to „stary mężczyzna, starzec”.

A zatem w czym tkwi problem? Ano w tym, że w dzisiejszych czasach nie ma mody na ludzi starych. Są ludzie młodzi, czasem średniacy, a potem najwyżej seniorzy. W powszechnym przekonaniu słowo stary, nie wspominając o staruszku i starcu, funkcjonuje niemal jako obraza. Nie rozumiem dlaczego, skoro młody i stary są określeniami dla upływu czasu, a nie dla stanu umysłu, ducha i ciała. Sama zresztą potrafię z mety wymienić tuzin wysportowanych, błyskotliwych, rzutkich i pełnych energii „starców” i tyle samo zaradnych, atrakcyjnych i elokwentnych (przepraszam najmocniej wszystkie damy w leciech za to wyrażenie) „staruszek”.