Kiedy przeczytałam, że pożar wybuchł w mieszkaniu, gdzie przebywało jedenaście osób, automatycznie pomyślałam, że to była romska rodzina. Bo przecież białe nie bywają tak liczne. A skoro podpalacz postanowił w tak okrutny sposób „rozwiązać” jakiś spór rodzinny – podobno z byłą partnerką – to najprawdopodobniej też musiał być Romem, bo przecież pary romsko-czeskie są raczej rzadkością. Następnego dnia w innej internetowej relacji wypowiadał się młody świadek, który przekonywał, że mężczyzna, którego po pożarze zatrzymała policja, to był „taki niski Rom”.

Informacje o Romach, którzy załatwiali między sobą porachunki, ewentualnie o czynie o podłożu rasowym, od początku krążyły po mieście i tym samym po całym regionie. Także koledzy w redakcji przyznali, że zarówno miejsce, gdzie doszło do tragedii, jak i fakt licznej rodziny automatycznie połączyli z Romami.

Tymczasem okazało się, że w mieszkaniu było dużo osób, ponieważ odbywało się tam przyjęcie rodzinne. Rzeczniczka bogumińskiego ratusza w rozmowie z „Głosem” utrzymywała, że lokatorzy byli „członkami większościowej społeczności”, a więc biali.

Wczoraj pojechałam do Bogumina, aby zorientować się, jak wygląda miejsce pożaru. I tam usłyszałam jeszcze inną wersję – podobno rodzina była „mieszana”, pół-romska, pół-biała.

Jeżeli to prawda, to ma to symboliczny wydźwięk. Nieważne, jaki kolor skóry czy pochodzenie miały ofiary lub podpalacz, ważne i przerażające jest to, do czego doszło. Bo choć często właśnie romską społeczność ludzie kojarzą z większą przestępczością, to te zbrodnie, które najbardziej wstrząsają świadomością publiczną, najczęściej mają na sumieniu biali.

Ale nie uogólniajmy, bo to byłby kolejny stereotyp.

danuta.chlup@glos.live