Na korcie, gdzie trwa zacięta walka o każdą piłeczkę, tego nie widać. Iga potrafi się wściec, rozmawiać z sędziami, a nawet zwracać z apelem do widzów, żeby kibicowali godnie i nie przeszkadzali zawodniczkom w chwilach skupienia. Na przykład podczas wprowadzania piłki do gry, kiedy nawet najmniejszy szum na trybunie może wpłynąć negatywnie na koncentrację. Tak mają wszyscy ambitni sportowcy, którzy znają swoją wartość i wierzą, że jeśli czegoś w życiu gorąco pragną, to cały wszechświat sprzyja im potajemnie. Żeby zdać sobie z tego sprawę, niekoniecznie trzeba przeczytać „Alchemika” Paulo Coelho. Wystarczy zaufać intuicji.

Książki oraz muzyka są niemniej światem, w którym Iga zanurza się na całego poza kortem. Zdradziła, że Led Zeppelin i AC/DC to jej ulubione nuty. Kto by pomyślał, że 21-letnia dziewczyna w wolnych chwilach słucha właśnie muzyki rockowej lat 70. ubiegłego wieku?

Miałem okazję wręczyć jej w Ostrawie ekslibris wykonany specjalnie dla niej przez zaolziańskiego artystę Zbigniewa Kubeczkę. Najpierw był szok (co było widać na zdjęciu zamieszczonym w piątkowym numerze gazety), ale zaskoczenie szybko prysło. Zapamiętam na długo ten blask w jej oczach i słowa, że „już nie może się doczekać, kiedy zapozna się w hotelu bliżej z zawartością tego podarunku”.

Naturalność to cecha, która wyróżnia Igę Świątek w tłumie zmanierowanych często tenisistek. Najpiękniejszy gest normalności Iga zrobiła jednak po przegranym finałowym meczu z Barborą Krejčíkową. Całą nagrodę finansową za udział w turnieju przekazała bowiem na rzecz organizacji wspierającej osoby zmagające się z chorobami psychicznymi.

Wielki szacunek, pani Igo!