Nie słychać nigdzi ani szczekanio psów ani wycio wilków. Je spokój i je widno skoro jako we dnie. Ganc bioło jeszcze przed chwilóm tafla nieba zaczyno pynkać i ciynki kry chmur pómalutku spływajóm w stróne Stożka. W szparach pomiyndzy nimi, pram w zenicie nieba, sie ponikiedy ukoże kulato lampa miesiónczka w pełni, kiero na bioły ekran naszego posiónka wyświetlo bajeczny kalejdoskop srebrzystych światłociyni.

Od poczóntku roku siedzym dóma na hółmofisie. I całkym sie mi to podobo. Nigdzi nie muszym jeździć, bynzyny polić i planety truć. Zapnym se kómputerek i tak se jyny „z luftu" zcióngóm dane, programy i aplikacje, kiere potrzebujym, wypełnióm głoszynia i formularze, kiere po mnie chcóm i radzym sie, wadzym a ponikiedy aji dyskutujym przez wszelijaki ty timsy czy zumy. Prowie tyn tydziyń tego było dość godnie.

 

Dzisio my timsowali w ramach rady ksióng hodowlanych owiec o tym, jako ich dalij hodować i selekcjónować, coby były zdrowsze i wiyncyj użytku dowały. Wczora było ónlajn posiydzyni z ochróńcami przirody o tym, jako uchowć trasy migracyjne dlo dzikich zwierzónt pomiyndzy wszelijakimi tymi naszymi ludzkimi cestami, sztrekami, chałpami czy ogrodzyniami posiónków, kiere nóm teraz trzeba stawiać przeciw wilkóm. W zwiónzku z tym móm informacje dlo gazdów po drugij strónie Oszetnice i Olzy, że jednaczy sie ponoć za dwa czy trzi roki mo na Mostach stawiać nowy ekodukt ponad cestóm na Słowioki, coby ty wilki, kiere nóm tu teraz grasujóm kole Czantorii i Stożka mógły bezbiecznie przynść aji ku Połómóm czy Kozubowej. Tóż se na to, partyjo, zawczasu narychtujcie.

 

Zaś przedwczorym, w pyndziałek, to my mieli z roboty ónlajn obróny raportów z programów badawczych za łóński rok. Jak żech odwykłodoł swojóm owczorskóm czynść, to żech se wypnył kamere i mikrofón na nołtbuku, potym żech se legnył na gałcz i tak po leżónczku posłóchoł, o czym tam insi wykłodajóm. Myślym, że przi prezentacji „prosioczkorzi" żech na chwilke aji zdrzymnył. Fajnacki je tyn hółmofis. Wspóminóm na powiedzónko pana profesora Kadłubca, kiere zabrzmiało kiejsi na jego benefisie w Kasowym na Mostach – „Woż se roboty, przi kierej możesz leżeć".

Dziecka też teraz majóm ónlajnowóm nauke. Jano, ta łata, już isto ku tymu kómputerowi ganc przirosnył. Ani w przerwach miyndzy lekcjami sie od niego nie gnie, i zamiast sie przigotować na dalszóm nauke, to sie jyny ze swoimi kolegami z klasy ónlajnowo strzilajóm, zawodzóm autami abo majnkraftujóm. Inszych to jakosi nie słychać, ale nasz Jano ze słuchawkami na uszach przi tym ponikiedy wrzeszczy jako pawian. Dzisio żech go już okantowoł i nakozoł mu, że jak mo przerwe, to mo raczyj kapke poćwiczyć abo sie przelecieć po polu. Zbył mnie z tym, że za piynć minut mo dalszóm lekcje i że sie do tego czasu nie starczy ani oblyc. Ale po lekcjach jednakszy sóm od siebie gzuł na pole, gónił z Ogarym po Wyrchgórze i kuloł sie z nim we śniegu. Jakech go przi tym widzioł, toch uczuł, że mi już też to chybio.

Po wieczerzi żech zebroł termoske z herbatóm, kieróm mi Danka wcisła pomimo moich sprzeciwów, nasadziłech na głowe baranice, stawiłech sie w stodole po swój pastyrski kożuch i poszłech wachować owce. Ni, że by to było jaksi fest trzeba. Z poczóntkym zimy my tu dlo owiec postawili porzóndniejszóm kotelnice z roksorowej siatki do betónu, zabezpieczónóm jeszcze elektrycznym pastyrzym i tu owce na noc zawiyrómy. Myślym, że w tej kotelnicy sóm nasze owce bezpieczne i że wilki już tu też były i przekónały sie, że naszych owiec sie nie nażeróm. Tu ku owcóm uciekóm z tego ónlajn świata, w kierym teraz żyjymy. 

Już sie zrobiło ciepło w tym moim kożuchu. Kupiłech go przed rokami na torgu baranów w rumuńskich Karpatach. Uszyty je ze skur piynciu curkan - siostrzynic naszych wałaskich owiec. Ty skury z wełnóm dłogóm aż 20 cm sóm wyprawióne jyny na hrubo, tymu do teraz fajnie wóniajóm żywymi owcymi i tak samo jako óny sie nie bojóm mrozu ani deszcza i dycki zagrzejóm i ochrónióm. Sóm ale pieróńsko ciynżki. Z ciekawości żech tyn swój kożuch aji zwożył. Mo 9,6 kila jak je suchy, a jak zmoknie, to naisto jeszcze ze 2 abo 3 kila nabiere. Fajnie sie w nim ale spi. Starczy kapke prziczympnyć, legnyć na jednóm jego połówke, drugóm sie przikryć a na kóniec wcióngnyć pod kożuch aji nogi, jyny tak, coby przi tym wiela śniega nie przibrać, bo to potym odwilgnie i chłódzi w zadek. 

Leżym już przi owcach pod kożuchym, ale i tak se jeszcze rozmyślóm o tym, jako sie zmiynio świat. Jak sie gazdowało kiejsi, jako gazdujymy teraz i jako to w prziszłości bydzie wygłóndać. Kto wiy? Możne już oto o pore roków bydymy z chałpy od komputera zaganiać owce do koszora drónami. Możne wilki bydóm nosić telemetryczne obroże, kiere im dajóm elektroszok za każdym razym, kiej sie za moc ku owcóm czy cielokóm przibliżóm. Możme za jakisi tyn czas bydymy po posiónku chodzić z wirtualnymi brylami na oczach, kiere nóm ukożóm jaki numero mo kiero oczipowano owca, jakóm mo óna teraz tymparature ciała i czy ji nie chybio jakigo składnika w pożywiyniu. Kotne owce bydóm na chłostkach nosić takóm małóm kiśniczke, kiero pośle esemeske, że sie ta owieczka zaczyno kocić - tak, jako to już teraz u krów ponikany funguje. Potym isto bydzie nejwiynkszóm starościóm owczorzy jako przekónać kónzumentów, że baranina abo bryndza od owiec z posiónka sóm przeca jyny lepsze od tych pochodzóncych kansi z bioreaktoru. Myślym se ale, że aji w tych czasach, owczorze przeca jyny ponikiedy powypinajóm wszycki ty elektróniczne paści, oblekóm se stary kożuch i pudóm ku koszoru wachować owce, tak jako sie to robi od starożytnych czasów. Bo po prowdzie, to sedno sprawy sie zaś tak moc nie miyni. Aji to wachowani owiec je robota, przi kierej mogymy leżeć. 

Odewrziłech oczy. Lody chmur spłynyły już z nieba a osamocóny miesiónczek przewandrowoł nad Wyrchgóre. Staróm sie wypluć tyn kosmyk wełny z kożucha, kiery sie mi przilepił ku jynzyku. Tu z wyrchu móm fajnie cieplutko, ale nogi mi zpod przikrycio wyklejzły i teraz mnie oziómbajóm. Miołech se ćmok do gumoczy zebrać jaki porzóndke sztrykowane wełniane fusekle a ni zaś ty ciynki skarpetki z obrozkym wielbłónda. Stowóm. Śniyg pod moimi stopami zaskrzipoł mrozym. Owce se leżóm z nóżkami schowanymi w cieplutku pod swoim ciałym i wyśmiywajóm sie z moji niezgrabności, z jakóm sie staróm rozruszać swoje zciyrpniynte kóńczyny. Dzwigóm kożuch ze ziymie, strzepujym z niego śniyg, chybiym go na ramióna i kroczóm ku chałpie, coby spisać to, co teraz czytocie.