Zadanie „Opracowanie planu renowacji grobu prof. Leona Bilińskiego – Ministra Skarbu Polski w 1919 r., zlokalizowanego na cmentarzu w Cieplicach w Czechach” było realizowane przez Fundację „Pomoc Polakom na Wschodzie” w okresie kwiecień-czerwiec 2022 r.

Kolejnym etapem roztoczonej przez Fundację „Pomoc Polakom na Wschodzie” opieki nad grobem prof. Leona Bilińskiego w Cieplicach będzie przeprowadzenie prac konserwatorsko-renowacyjno-rekonstrukcyjnych zniszczonego grobu członka polskiego rządu znajdującego się w Czechach. Wykonanie tego działania jest planowane na okres sierpień – grudzień 2022 r.

Realizacja tego zadania pozwala na przygotowanie realnej opieki nad grobami Polaków, którzy poświęcili swoje życie służbie Państwu Polskiemu. Troska o ich groby będzie widomym znakiem dla wszystkich mieszkańców Czech (w tym dla mieszkających tam Polaków), że Państwo Polskie nie zapomina o swoich obywatelach. Ponadto działanie to będzie ewidentnym nawiązaniem ideowym do dziedzictwa II RP, która szczególnie dbała o weteranów walk o niepodległość.

Projekt jest finansowany ze środków Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, w ramach zadania publicznego dotyczącego pomocy Polonii i Polakom za Granicą.

Prof. Leon Biliński herbu Sas (w Austro-Węgrzech Leon Ritter von Biliński) urodzony 15 czerwca 1846 r. w Zaleszczykach, zmarł 15 czerwca 1923 r. w Wiedniu – polski polityk, ekonomista, profesor i rektor Uniwersytetu Lwowskiego, dr honoris causa prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego z 1900 r., minister skarbu Austro-Węgier i Polski.

Syn Wiktora Bilińskiego herbu Sas i baronówny Malwiny Brunickiej. W latach 1863–1867 studiował prawo na Uniwersytecie Franciszkańskim we Lwowie; w 1867 r. uzyskał stopień doktora w zakresie prawa, a rok później uzyskał habilitację w zakresie ekonomii społecznej na tej uczelni. Od 1871 r. był profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem Katedry Ekonomii Społecznej, od 1877 r. profesorem zwyczajnym. W czasie swojej pracy na Uniwersytecie Lwowskim (do 1892 r.) pełnił także funkcję dziekana, prorektora i rektora. Był także związany z Galicyjskim Towarzystwem Gospodarskim.

Jego działalność polityczna rozpoczęła się w 1867 r. od członkostwa w Namiestnictwie i Radzie Szkolnej we Lwowie. Następnie, od 1880 r. został członkiem Rady miasta Lwowa. Trzy lata później uzyskał mandat poselski do Reichsratu (Rady Państwa) Przedlitawii w Wiedniu. Sprawował tam także funkcję wiceprezesa i prezesem Koła Polskiego w Radzie Państwa. W latach 1893–1895 sprawował także funkcję prezydenta Cesarsko-Królewskich Austriackich Kolei Państwowych. Następnie, w latach 1895-1897 objął stanowisko ministra skarbu Austrii. Od 1900 roku, na 9 lat został mianowany gubernatorem Banku Austriacko-Węgierskiego by w latach 1909-1910 ponownie objąć stanowisko ministra skarbu Austrii, a następnie, w latach 1912-1915 został wspólnym ministrem skarbu Austro-Węgier i namiestnikiem cywilnym Bośni i Hercegowiny.

W latach 1916–1920 stał na czele Naczelnego Komitetu Narodowego i wspierał propolskie działania – m. in. działał na rzecz repolonizacji Uniwersytetu Lwowskiego. Jednocześnie był zwolennikiem funkcjonowania polskiej państwowości w ramach monarchii austrowęgierskiej. Jako polityk reprezentował poglądy konserwatywne; z życzliwością początkowo interesował się socjalizmem, ale w późniejszym okresie występował zdecydowanie przeciwko ekonomii socjalistycznej.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został powołany przez Ignacego Paderewskiego na funkcję ministra skarbu (w 1919 r.), jednak jeszcze w tym samym roku zrezygnował ze stanowiska i powrócił do Austrii. W ostatnich latach życia prowadził działania na rzecz nawiązania stosunków ekonomicznych polsko-austriackich, m.in. będąc prezydentem nowo utworzonego Banku Polsko-Austriackiego z siedzibą w Wiedniu.