Nie może nie wpływać. Gdybym była wyłącznie pracownikiem prosektorium, moje podejście byłoby zupełnie inne. Do wykonania miałbym konkretną pracę i tyle. A w Skoczowie często znam historię zmarłego. Wiem, kim był, jak wyglądał, znam jego rodzinę, znajomych. Do tego dwa krzesła stojące przy moim biurku mają jakąś magiczną moc. Ludzie, którzy na nich siadają, często opowiadają mi historię życia. Muszą się wygadać. To część żałoby... Jestem wierzącą ewangeliczką, choć mój światopogląd nie zamyka się w kościelnych ramach. Obcując ze śmiercią niektóre rzeczy bardziej czujemy. Nie mam więc wątpliwości, że oprócz nas jest jeszcze coś więcej. Natomiast nigdy nie przyszło mi głowy, że zmarły może nagle otworzyć oczy. Generalnie pracując ze zmarłymi nabiera się szacunku dla życia i takiego swoistego dystansu. Człowiek ceni sobie zdrowie, rodzinę. Chce korzystać z każdego dnia, bo wie, że życie jest ulotne. Przyznam, że praca, jaką wykonuję, mocno mnie ukształtowała. Stale przekonuję się bowiem, że koniec każdego z nas może być jak pstryknięcie palców. Dlatego żyjmy całymi sobą. Nie skupiajmy się na drobiazgach czy rzeczach nieistotnych. Wybaczajmy sobie...