– Na samym początku nie zakładałem tworzenia tego programu jako podcastu. Ale w związku z tym, że żadne medium tradycyjne – ale nie tylko tradycyjne, bo zgłaszaliśmy się wraz z Agatą Kasprolewicz również do portali – nie było zainteresowane współpracą, która by nas satysfakcjonowała, wybór był prosty. Albo porzucamy pomysł, albo szukamy metody nietradycyjnej. W 2020 r. taką metodą nietradycyjną był podcast. Niewiele wtedy o tym wiedziałem. Jeszcze mniej wiedziałem o finansowaniu za pomocą crowdfundingu. Wielu ludzi z zewnątrz oferowało nam pomoc. Szybko znaleźliśmy studio. Ono moim zdaniem było niezbędne – nie chciałem robić podcastu metodą chałupniczą. Chciałem trzymać poziom merytoryczny, ale też techniczny. Na szczęście wśród ludzi był na tyle duży odzew, że byliśmy w stanie robić program nie raz w miesiącu – jak na samym początku zakładaliśmy – ale raz w tygodniu. Potem pojawiły się nowe pomysły. Najpierw, żeby robić jeden dodatkowy program w środę, potem, żeby robić dodatkowe formaty. Pięć lat później mamy serię kilku podcastów i kilku formatów.

– W tamtym czasie podcast był wciąż młodą formą na polskim rynku. Był jeden podcast międzynarodowy - „Dział zagraniczny” Macieja Okraszewskiego. Dosyć szybko okazało się, że to jest specyficzny gatunek także od strony rynkowej. To, że pojawiają się nowe rzeczy w tej samej dziedzinie, nie powoduje, że jest na nie mniejsze zapotrzebowanie, wręcz przeciwnie. Im więcej jest podcastów na jakiś temat, tym bardziej są one słuchane. Nie mam pojęcia, dlaczego tak się dzieje, ale to fakt. Więc w tej chwili na polskim rynku jest bardzo dużo podcastów międzynarodowych i większość z nich ma słuchaczy. Na samym początku do nowego formatu przeszła z nami część słuchaczy z Trójki. Teraz, pięć lat później, jest masa ludzi, którzy w ogóle nie wiedzą, że ten program kiedykolwiek był w Trójce.

– Nie szukamy i nigdy nie szukaliśmy pieniędzy na mieście, nie mamy działu marketingu jako takiego. Programu można słuchać za darmo, wpłacają tylko ci słuchacze, którzy mają na to ochotę. Mam poczucie, że ludzie wspierają nasz program, ponieważ chcą płacić za dobre treści. Wydaje mi się, że udaje nam się utrzymać tak długo i z takim powodzeniem ze względu na dobrą jakość. Nie mam innego wytłumaczenia. Na początku byliśmy gotowi na sytuację, w której nie zbierzemy pieniędzy i będzie trzeba szukać czegoś innego.

– Telewizje i główne portale mówią o Trumpie, Ukrainie i niewielu innych sprawach, ponieważ wychodzą z założenia, że nic innego się nie sprzeda – tak wychodzi z tabel marketingowych. Ale moim zdaniem Polacy nie różnią się od publiczności w innych krajach. Powiedziałbym nawet, że zainteresowanie sprawami międzynarodowymi w Polsce jest wysokie, czego najlepszym dowodem jest właśnie popularność podcastów dotyczących spraw zagranicznych.

– Zadaniem dziennikarza jest wyjaśnianie świata. Zakładam, że ludzie niekoniecznie muszą wszystko wiedzieć, ale po to między innymi słuchają radia albo podcastu, żeby się dowiedzieć, wykazują inicjatywę. Moim zadaniem jest dać im odpowiednie narzędzia do zrozumienia wydarzeń, dać w miarę bezstronny obraz tego, co się dzieje i pozwolić podjąć decyzje co do ich interpretacji. Tak widzę swoją rolę.

– Media stały się słupami do sprzedawania reklam albo ideologii. Dziennikarstwo, które jest aktywizmem politycznym albo sprzedawaniem produktów, nie jest dziennikarstwem, tylko właśnie aktywizmem politycznym albo sprzedawaniem produktów. Myślę, że zwłaszcza młodzi ludzie, wchodzący do tego zawodu, mają poważny problem. Dziennikarstwo misyjne – jak pani to nazywa, a ja bym powiedział po prostu: media publiczne – w Polsce nie istnieją na takim poziomie, który gwarantuje realizację tego, co zapisane jest w ustawie. Dziennikarstwo komercyjne natomiast jest produkowaniem „klikalnych” treści za jak najniższą cenę przy zatrudnieniu jak najmniejszej liczby ludzi – po to, żeby zarobić jak najwięcej pieniędzy. Tak wygląda w tej chwili dziennikarstwo w Polsce, ale myślę, że to jest zjawisko globalne.

– Wychowałem się na takim dziennikarstwie, które zakłada, że zadaniem dziennikarza nie jest narzucanie ludziom czegokolwiek. Dziennikarz to nie jest osoba, która zmienia świat. Jeżeli ktoś chce zmieniać świat, to powinien zostać księdzem, nauczycielem lub politykiem – jeśli wierzy w politykę. Natomiast dziennikarstwo – tak jak ja je rozumiem – nie do tego służy. Jeżeli dziennikarstwo zmienia świat, to tylko przez to, że mówi prawdę. Zadaniem dziennikarza jest dążenie do tego, aby na tyle, na ile potrafi, na ile starczy mu talentu i narzędzi, którymi dysponuje, opowiedzieć historię, która się wydarzyła, w możliwie najpełniejszy sposób. Wszystkie inne zadania są drugorzędne. To, o czym mówię, mieści się nie tylko w standardach BBC, lecz w ogóle w standardach najlepszego dziennikarstwa. I choć BBC również popełnia błędy, to jednak ma wzorzec, dzięki któremu pracujący tam dziennikarze wiedzą, czego robić nie należy, a co należy. Mam wrażenie, że w polskim dziennikarstwie jest coraz mniej tego typu standardów.