Wiktoria Wiedeńska ściśle łączy się z Kahlenbergiem. To tutaj, w klasztorze kamedułów, tak naprawdę wszystko się zaczęło. W niedzielę 12 września 1683 roku o godz. 4.00 przysłany do Wiednia przez Innocentego XI legat papieski Marko d’Aviano odprawił tutaj mszę świętą, do której w ministrował sam polski król. Wydarzenie to zostało później uwiecznione przez Jana Henryka Rosena. Na polichromii jego autorstwa oprócz legata i Jana III Sobieskiego znaleźli się również Karol V Lotaryński, Maksymilian II Emanuel oraz syn króla Jana i Marysieńki, królewicz Jakub. Tego samego poranka, w godzinę później odbyła się narada wojenna, po której właśnie z tego wzgórza Sobieski wydał rozkaz, by husaria wyruszyła na wojska osmańskie Kara Mustafy. Bitwa trwała niespełna 12 godzin i przyniosła zwycięstwo. Polski król, który przybył tu ze swoim wojskiem na prośbę cesarza Leopolda I, wyzwolił nie tylko oblegane od dwóch miesięcy przez oddziały tureckie 40-tysięczne miasto, ale także uratował chrześcijaństwo w Europie.

Wznoszący się nad miastem na wysokość 484 metrów Kahlenberg w weekendy tętni życiem ze względu na rozciągający się stąd widok na panoramę Wiednia, którym można się rozkoszować z tarasu tutejszej kawiarni. W dni robocze, zwłaszcza przed południem, panuje tu spokój, który tylko od czasu do czasu zakłócają grupy wycieczkowiczów. Często zaglądają tu polscy turyści i pielgrzymi, dla których szczególną patriotyczną wymowę mają trzy wzgórza – Jasna Góra, Monte Cassino i właśnie Kahlenberg.

Kościół św. Józefa na Kahlenbergu, określany też oficjalnie jako Polskie Sanktuarium Narodowe, jest wysepką polskości w rozciągającym się na obu brzegach Dunaju coraz bardziej wieloetnicznym i wielokulturowym Wiedniu. Sprzedawczyni w stoisku z pamiątkami mówi po polsku. W stolicy Austrii mieszka od lat. Po polsku rozmawiam również z rektorem sanktuarium, ks. Romanem Krekorą ze Zgromadzenia Braci Zmartwychwstańców, który zarządza tym miejscem od dziesięciu lat…

Cały tekst ukaże się we wtorkowym drukowanym „Głosie”.