Koronawirus nie wybiera. Atakuje biednych i bogatych, zwykłych ludzi i gwiazdy światowych scen. Najwybitniejsza czeska szansonistka Renata Drössler, od lat związana z Pragą Polka z Zaolzia, zgodziła się szczerze porozmawiać o „koronie”. 

A, dziękuję. Teraz już lepiej, choć wciąż jestem jeszcze zmęczona. Było jednak znacznie gorzej. Kiedy po dwóch tygodniach chorowania wstałam rano, by zrobić sobie śniadanie, czułam takie zmęczenie, że stwierdziłam, że tego dnia nie będzie mnie już stać na jakikolwiek wysiłek. To nie przesada, ale ten koronawirus faktycznie dał mi w kość. A trzeba wiedzieć, że parę razy już chorowałam na grypę. W związku z tym wiem doskonale, jak może być ona dokuczliwa. Wysoka gorączka, ból głowy, bóle mięśni i stawów, katar i nos tak „zabetonowany”, że nie można oddychać. A tu było inaczej. Przez pięć dni miałam co prawda wysoką gorączkę, a potem przez kolejne temperatura trzymała się powyżej 37 st. C, bolało mnie też całe ciało, ale katar był inny – z tyłu czułam coś w rodzaju kluski, za to przepływ powietrza z nosa do płuc był aż nazbyt lekki. Czasem miałam wrażenie, że owa łatwość oddychania staje się aż bolesna. Innym razem z kolei przyłapywałam się na tym, że nagle muszę wziąć głębszy oddech. Normalnie nie myślimy o takich rzeczach, bo oddychamy zupełnie automatycznie.

 

Tych symptomów było jednak o wiele więcej. Któregoś dnia łzawiły mi oczy, innym razem bolały mnie wątroba i nerki – wiem, co to za ból, bo miała już kiedyś zapalenie zarówno nerek, jak i wątroby, potem zaczęły dokuczać mi nogi. Pomagało tylko, kiedy chodziłam. W rezultacie moje ciało stawało się nieobliczalne, nie wiedziałam, co mnie zaskoczy następnego dnia. Na szczęście jednak te dolegliwości jak przychodziły, tak znowu mijały. No i, co jest dla tych przypadków typowe, straciłam węch. O tym, że nie czuję zapachów, przekonałam się w momencie, kiedy zapomniałam o tym, że w kuchni smażę pieczarki. Uświadomił mi to dopiero mój mąż, kiedy wrócił z pracy i już od drzwi wejściowych czuł nieprzyjemny swąd. Ja nic nie czułam. 

 

 

Szukałabym tam, gdzie jest niedobór pracowników, czyli prawdopodobnie w sferze opieki socjalnej. Prócz tego starałabym się dawać więcej prywatnych lekcji.

 

 

 

Są koleżanki, które już tak właśnie pracują. Jedna zatrudniła się w hospicjum, inna zdecydowała się podjąć pracę listonoszki, a pozostali wierzą w to, że będzie lepiej. Natomiast jeśli chodzi o moich znajomych, to jeszcze jakoś sobie radzą. Widocznie ich zapasy się jeszcze nie wyczerpały i liczą na to, że jeśli państwo da nam, artystom, jakieś pieniądze, to przeżyją. Tu jednak nie chodzi tylko o pieniądze. My, artyści, żyjemy z publiczności, oklasków, adrenaliny, która zawsze nam towarzyszy, kiedy wychodzimy na scenę. Tego nam tak naprawdę brakuje. Jeśli o mnie chodzi, to staram się korzystać z tego czasu „bez pracy”, żeby się zatrzymać, wyciszyć, przemyśleć niektóre sprawy. 

 

Pod koniec listopada ma być promocja mojego CD „Live” w Trzyńcu. Pierwotnie miała się odbyć w kwietniu, ale z wiadomych przyczyn przesunięto ją właśnie na przyszły miesiąc. Na razie więc promocję miałam tylko w Pradze. W grudniu chcemy z kolei zrealizować koncert w Niemczech, który też nie mógł się odbyć. Poza tym pracuję nad nowym projekcie muzycznym. Nie zdradzę jednak, co to takiego, aby nie zapeszyć. Póki co staram się więc być dobrej myśli, cieszyć się z drobiazgów, co zresztą nie jest specjalnie trudne, kiedy człowiek ma co włożyć do ust i gdzie mieszkać. Wiadomo, sytuacja, w której obecnie się znaleźliśmy, nie jest dobra. Z drugiej strony wciąż jesteśmy w tej komfortowej sytuacji, że mamy „tylko” covida i nie musimy się przed nalotami chować po piwnicach i martwić, że ktoś zbombarduje nasz dom.