W ub. sobotę gala „Tacy Jesteśmy” odbyła się po raz dziewiętnasty. Wcale nie wyszłam z niej znudzona. Było może inaczej niż dziesięć lat temu, być może nieco inny charakter miały nominacje. Nie było więc typowego koncertu składającego się z występów artystycznych nominowanych – choć indywidualne pokazy też miały miejsce i zebrały gromkie brawa. Bardziej był to przegląd zwykłych ludzi, którzy czerpiąc ze swoich zwykłych predyspozycji, potrafią robić niezwykłe rzeczy. No bo jakież szczególne talenty mają ci wszyscy społecznicy zaangażowani w „Optach”, „Beskidzie Śląskim”, boconowickim Klubie Kibica czy brneńskim Polonusie? Pojedynczo prawdopodobnie raczej średnie. Razem zaś, łącząc różne zainteresowania i pasje, potrafią proponować ponadprzeciętne treści. Wszystko to zaś bierze się z poczucia misji, do której zostali wychowani w domach, w szkołach, w harcerstwie, w zespołach. Tą misją jest pielęgnowanie polskości tam, gdzie mieszkają i dokąd rzuci ich los. To, że robią to konsekwentnie, w sposób, który jest im bliski i który odzwierciedla ich zainteresowania, są widoczni i potrafią pociągnąć za sobą innych.

Tegoroczną, 19. edycje „Tacy Jesteśmy” można bez wątpienia nazwać sukcesem i inspiracją zarazem. Nie trzeba mieć też obaw, że wszystko, co w nas, Polakach z Zaolzia, siedzi, zostało już pokazane i że w przyszłym roku nie będzie z czego wybierać. Doświadczenie nas uczy, że będzie. I w przyszłym, i w kolejnych dwudziestu.