czwartek, 2 maja 2024
Imieniny: PL: Longiny, Toli, Zygmunta| CZ: Zikmund
_-_transp.png){kind=spacer}
/ 
Zdaniem Łukasza Klimańca: Nie uczeń ze świadectwem, ale przede wszystkim człowiek | 04.07.2023
Tym razem będzie o dzieciach, bo przecież ledwo co w piątek odebrały świadectwa szkolne i rozpoczęły upragnione wakacje. Jako redakcja „Głosu” towarzyszyliśmy im podczas uroczystości zakończenia rocznej nauki w Jabłonkowie, Milikowie, Suchej Górnej i Czeskim Cieszynie.
Ten tekst przeczytasz za 1 min. 60 s
Fot. canva.com
Widzieliśmy radość i dumę uczniów odbierających wyróżnienia za osiągnięcia w nauce i sporcie, słyszeliśmy składane im gratulacje, ale też słowa motywacji i zachęty dla tych, którzy nie mieli najlepszych ocen. Bo wyróżnienie i docenienie najlepszych to jedno. Ale znacznie ważniejsze jest dopingowanie i wspieranie uczniów, którzy tego potrzebują.
Nauczyciele są różni. Jedni potrafią porwać za sobą uczniów i wydobyć z nich to, co w nich najlepsze. Rozwijają ich talenty, wychowują, kształtują osobowość i pomagają nam odkryć, co chcą w życiu robić. Inni skupiają na „zrealizowaniu programu nauczania”, egzekwują wiedzę, wystawiając oceny i nie zawsze poświęcają należytą uwagą dzieciom. Każdy z nas przecież chodził do szkoły i każdy ma w pamięci swoich belfrów. Jednych wspominamy dobrze, ale bywają i tacy, o których nie mamy najlepszych wspomnień.
Pamiętam, jak na spotkaniu klasowym po 20 latach od zakończenia szkoły koleżanka wyznała naszej wychowawczyni, jak przez lata czuła się przez nią niesprawiedliwie traktowana i wypomniała przykre słowa, których musiała słuchać pod swoim adresem. – Skreśliła mnie pani mówiąc, że do niczego się nie nadaję. A ja postanowiłam zrobić wszystko, żeby udowodnić, że nie miała pani racji. I proszę zobaczyć, wyszłam na ludzi – mówiła.
Nie było w tym złości ani goryczy, raczej potrzeba wyrzucenia z siebie ciężaru, jaki nosiła w sobie od czasów szkolnych. Pamiętam, że obie panie (starsza wychowawczyni i jej dawna uczennica, dorosła już wtedy kobieta) popłakały się przy tym wyznaniu, a potem w serdecznej atmosferze spędziły wspólnie dalszą cześć klasowego spotkania.
Pamiętam, jak na spotkaniu klasowym po 20 latach od zakończenia szkoły koleżanka wyznała naszej wychowawczyni, jak przez lata czuła się przez nią niesprawiedliwie traktowana i wypomniała przykre słowa, których musiała słuchać pod swoim adresem. – Skreśliła mnie pani mówiąc, że do niczego się nie nadaję. A ja postanowiłam zrobić wszystko, żeby udowodnić, że nie miała pani racji. I proszę zobaczyć, wyszłam na ludzi – mówiła.
Nie było w tym złości ani goryczy, raczej potrzeba wyrzucenia z siebie ciężaru, jaki nosiła w sobie od czasów szkolnych. Pamiętam, że obie panie (starsza wychowawczyni i jej dawna uczennica, dorosła już wtedy kobieta) popłakały się przy tym wyznaniu, a potem w serdecznej atmosferze spędziły wspólnie dalszą cześć klasowego spotkania.
Oceny na świadectwach, jakie otrzymują dzieci na zakończeniu roku, są istotne, ale nie są najważniejsze. Znacznie bardziej to, jaki człowiekiem jest dziecko po roku nauki.
