Dlatego dziś, w ramach pewnego eksperymentu, proponuję odwrócenie naszego świata do góry nogami. Dlaczego na emeryturę mamy wybierać się, kiedy mamy na barkach już sześć czy siedem krzyżaków na karku, często jesteśmy schorowani, bez pomyślnych perspektyw, także finansowych?!

Dlatego zróbmy tak – najpierw szkoła podstawowa, następnie średnia, względnie studia, a potem… odpoczynek. Na przykład trwający 20 lat. Pracę możemy zacząć w wieku 40 lat, kiedy już się zmęczymy tym błogim lenistwem i możemy tak ciągnąć aż do śmierci. Słowem, najlepsze lata poświęćmy na wypoczynek, zwiedzanie, a dopiero, kiedy się wypalmy, idźmy do roboty.

Dopiero jednak w trakcie pisania tych kilku słów uświadomiłem sobie, że przecież nie mielibyśmy za co żyć po skończeniu studiów (chyba, że państwo wypłacałoby nam emeryturę do przodu), a wnuki, którymi często zajmujemy się na emeryturze, musiałyby iść w odstawkę… Bo kiedy by się pojawiły na świecie, my bylibyśmy w pracy.

Może dlatego na początek zmianę zacznijmy od własnej głowy. Urlop tak, ale wyłącznie dla siebie i bliskich. Może wtedy, jak na ironię, kiedy przyjdzie nam się zmierzyć z nowymi wyzwaniami w pracy, będziemy mieć więcej sił i bardziej otwarty umysł.