Ksiądz Andrzej na co dzień jest prefektem Seminarium Duchownego we Lwowie. Do położonego ponad 200 kilometrów na południowy wschód Borszczowa w obwodzie tarnopolskim trafił po tym, jak miejscowy proboszcz wrócił do Polski. – Ma 72 lata, jest mocno schorowany, dlatego musiał się ewakuować do Polski, z której pochodzi – wyjaśnia duchowny, który pomimo napiętej sytuacji nie traci ducha i jest w dobrym humorze. Rozmawiamy w środowy wieczór, w pierwszym dniu Wielkiego Postu. Andrzej Bezkorowajny opowiada mi nie tylko o frekwencji na środowych mszach świętych (w Borszczowie przyszło około 50 osób, w jednej z wiosek tylko cztery staruszki, co ma jednak związek nie z wojną, ale wyludnianiem się), ale i o wojnie, która jest praktycznie tuż za drzwiami.

– Wciąż jest u nas spokojnie, tylko ciszę mącą alarmy bombowe kilka razy na dobę. Zauważyłem, że niektórzy nic sobie już z nich nie robią – opowiada i dodaje, że sam nie ma za bardzo gdzie się schować, kiedy po raz kolejny wyją syreny. Dlatego żartuje, że nie zostaje mu nic innego, jak wejść… pod kołdrę. W Borszczowie zostanie prawdopodobnie do końca konfliktu, bo 72-letni michalita wróci najwcześniej, jak ustaną działania wojenne. Z Lwowem jest jednak w stałym kontakcie.

Cały tekst ukaże się w piątkowym drukowanym „Głosie”.