– Mnóstwo, ale gratulacje należą się przede wszystkim Oldze Tokarczuk, bo to jej sukces. Nawet nie myślałem, że po odebraniu w zeszłym roku w Londynie nagrody „Man Booker International Prize” Olga Tokarczuk w następnym roku dostanie literackiego Nobla. Tokarczuk została wyróżniona za rok 2018, a za rok bieżący Nobel powędrował do innego twórcy z Europy Środkowej, świetnego skądinąd austriackiego pisarza Petera Handkego. W moim odczuciu to duża satysfakcja dla literackiego środowiska w naszej części Europy. Liczę na jeszcze większe zainteresowanie książkami Tokarczuk ze strony zwykłego odbiorcy. Nie ma co ukrywać, że do tej pory jej twórczość trafiała raczej do wąskiego grona odbiorców w Czechach. To nie mainstream, ani też Andrzej Sapkowski.

– Bez wątpienia tak. Przetłumaczenie prawie tysiąca stron naładowanych cudowną energią zmusiło mnie do maksymalnego wysiłku. Praca zajęła mi dwa lata i do dziś nie mogę uwierzyć, że dobrnąłem do celu. Nie chwaląc się, czeski przekład był pierwszy na całym świecie, co tylko świadczy o skali trudności. Autorka przemyciła w swojej książce osadzonej w realiach przełomu XVII-XVIII wieku tematy współczesne. Czyta się ją jednym tchem, ale tłumaczy już znacznie gorzej. Jestem przekonany, że gdyby „Księgi Jakubowe” przepisać na język filmowy, to otrzymalibyśmy lepszą wersję „Gry o tron”. Będąc perfekcjonistą zaraz po oddaniu do druku przez wydawnictwo „Host” wiedziałem, że w niektórych miejscach mógłbym spisać się jeszcze lepiej. Takie dywagacje towarzyszą jednak każdemu tłumaczowi.

– Ciężko być prorokiem we własnym kraju. Tokarczuk świadomie prowokuje w swoich książkach, podobnie zresztą, jak czynili kiedyś poeci romantyczni czy pozytywiści. Chce wywołać społeczną dyskusję, ale niestety we współczesnym świecie już rzadko potrafimy prowadzić dialog w sposób kulturalny. Skrajne poglądy i radykalizację społeczeństwa uważam za największe zagrożenie dla demokracji. Przetłumaczyłem właśnie ubiegłoroczną książkę Olgi Tokarczuk, „Opowiadania bizarne”, i myślę, że tym razem kontrowersji będzie mniej. W moim prywatnym odczuciu, to jej najpiękniejsza książka w karierze. Skłaniająca do trochę innych refleksji, niż poprzednie wydawnictwa noblistki.