Stojym na posiónku i posłóchóm koncert ciszy, jakóm je zdolny zagrać jyny świyżo napadniynty śniyg. Wschodzónce słónko nie razi dzisio wzroku, nie gore czyrwónym płomiyniym świtu, ale jakoby se przekryło twarz pojczanym od miesiónczka bladym welónym iskrzóncej sie mgły, coby swoim blaskym nie zerwać tej biołej kołdry, kiero tu w nocy przikryła świat.

Czytaj więcej »»

Siedzym przed kolybóm na Słónej Młace i popijóm z drzewianego czyrpoka ciepłóm jeszcze żynczice. Koszora z owcami stónd nie widać, je schowany za wyrszczkym. Chłopi już ale isto dodojili, bo jedyn z juhasów prowie kroczo posiónkym w naszóm stróne z bańkóm mlyka na ramiyniu. Pram przed chwilóm już ale bacza przikludził z doliny na sałasz kónia i od jutra sie bydzie mógło wozić mlyko od koszora ku bacówce na saniach po trowie. 

Czytaj więcej »»

Stojym na kympie i dziwóm sie na krzok głogu. Mo ón kształt takowusińki, jako tyn, co rośnie u nas na posiónku nad Forotami. Mo tak samo szyrokucnóm, rozłożystóm koróne, a ze spodku też mu owce gałynzie pozogryzały. I tóż przipómino ty krzoki ze wschodnioafrykańskich sawan, co im tam zaś wszelijaki ty antylopy fryzury formujóm. W czymsi je ale tyn tutejszy krzok przeca jyny inszy. Jeszczech na głogu nie widzioł tak wielkich i tak syto czyrwónych owoców. Niewiela im chybio do trześni. 

Czytaj więcej »»

Chodzym po ściyrnisku i ograbujym miyrwe. Łóni nóm tu w zogrodzie przed nydeckim Dómym PZKO rosły ziymnioki, a latoś na wiosne my tu zasioli owies. Aji dość hónym a fajnie wzeszeł, ale potym jakosi zgiynżoł i tu na tym kamiynistym kónsku nie wyrosnył moc wysoko. 

Czytaj więcej »»

Paweł Kajzar z Kojkowic był znanym hodowcóm czyrwóno-lyszniańskich krów. Jego Pecula (na zdj.) w roku 1931 nadoiła 3602 litrów mlyka. 

Czytaj więcej »»

Kroczómy wroz z Dankóm ku nizkij drzewiónce przicapniyntej przi lesie za Filipkóm. Mrużymy przi tym oczy, bo nóm óny jeszcze nie prziwykły na tyn posiónkowy blask po tym, co my wyszli z ciynistego koryta potóczka. 

Czytaj więcej »»

Popadało i las napyncznioł wodóm. Srebrzyste girlandy ciurczków ściykajóm po ścianach wónskigo parowu, kierym sie szkrobiymy z Kolybisk w stróne Filipki. 

Czytaj więcej »»

Nejczynścij sóm pastyrski palice robióne z młodych, rownych lyskowych patyków, kiere sóm lehki, trwałe i sprynżyste. Co wiyncyj, lyska mo aji magicznóm ochrónnom moc. 

Czytaj więcej »»

Prowie przed rokym my z kamratami owczorzami jechali na rumuńskóm Bukowine. Pieter Kohut, kiery szoferowoł, już kajsi od Oradei sie wiercił, fórt sie dziwoł na rzyke kiero płynyła roz po tej, roz po druguj strónie cesty i dopytowoł sie nas, jako sie ta rzyka nazywo… 

Czytaj więcej »»

Stojym se na posiónku przi owcach na tych swoich trzech nogach.  Dwie z nich mi ze zadku wyrostajóm, a  tóm trzecióm żech se ustrugoł. Dziynki ni móm ale lepszóm stabilność, dziynki ni mogym kapke odlehczyć swoim plecóm i zbyłym dwiyma nogóm, dziynki ni delij wydziyrżym na owce doglóndać.  Tak zwykli stoć pastyrze - oprzici o swojóm palice. Sóm my ludym „trójnożnym". 

Czytaj więcej »»

Leżym na posiónku opatulóny kożuchym i posłóchóm, co sie kaj odzywo. Je spokój. Owce już też polygały i cicho se rumiygajóm. Kónsek pod nami szkamrze Strzelma a tam z dołu od Bystrzice ponikiedy słychać ciche jujczyni tirów, kiere gatrzóm w te i we w te dolinóm Olzy. 

Czytaj więcej »»

Stojym na Forotach kónsek nad nydeckim rynkym i dziwóm sie na stróm wywrócóny w poprzyg ogrodzynio posiónka. Padnył dalszy jasiyń, kierego zadusiła chalara, czyli grzib, kiery pochodzi z Azji, kaj pómogo rozkłodać odumrzite gałynzie i pnie tamtejszych gatunków jasiyni. Żywe strómy sie tam ale przed tym grzibym umióm brónić. Ty nasze europejski sie tego jeszcze nie nauczyły. 

Czytaj więcej »»