Danka zaś dzisio przi sobocie chciała cosi dóma skludzać, ale w kóńcu sie dała namówić, coby też obuła gumocze i szła tu zy mnóm. I tóż sie teraz brodzymy spiyniónym próndym gibkigo potóczka  i co chwila wyrchym przelazujymy  przez spiyntrzóne pnie obalónych strómów, pod kierymi ón sie przecisko dołym. Jego zurczyni sie miyszo z szumym ptoczego „śpiywospadu", kiery sie na nas leje z  mglisto-zielónej kopuły lasu nad naszymi głowami. Mech na brzegach potóczka, zpity do niemoty wodóm, prziglóndo sie spiralnym narodzinóm latosich listków swoji siostrzynice fereczyny.

W miejscu, kaj woda potóczka na chwile zwolniła swój bieg, jakisi dziwnie regularny kształt naroz popsuł doskonałość chaosu przirody. Cóż to je? Żelazne kółka i isto kónsek przewodówki tyrczóm z zielyni mchów. Zbytek maszyny je schowany pod nanosami gałynzi i szutru. Isto to był jakisi wratek, kiery sie kiejsi musioł urwać i zkulać z grapy aż tu na dół. I już tu musi leżeć pieknie dłógo.  W tej naszej nydeckij na nowo stawianej drzewiónce mo powstać ekspozycja o żywocie na Ślónsku Cieszyńskiím za rewolucji przemysłowej, bo z tak zatytułowanego projektu sie gminie podarziło zyskać dotacje na odbudowe. I tóż chwile rozmyślóm, czy by nie było dobre to stare żelaztwo wycióngnyć i wystawić w jednym z przidaszków drzewiónki. Ale ni! Jakóż by my to tu z tela rwali? A po prowdzie, dyć już to tu po tych rokach aji zaczyno pasować, już sie to naszło swoje miejsce, już to prziroda obłapiła swoimi zielónymi ramiónami. Tóż niech se tu w tym potóczku pod Filipkóm je taki malutki muzeum historii techniki. 

 

 

 

Danka zaś dzisio przi sobocie chciała cosi dóma skludzać, ale w kóńcu sie dała namówić, coby też obuła gumocze i szła tu zy mnóm. Fot. Michoł

 

Idymy dalij. Snoza już nima tako głymboko a brzegi taki stróme. Ukazujym Dance wónski chodniczek w poprzyg potóczka: „Tyndy tu przechodzajóm zwiyrzynta." a óna sie po chwili zgino i wycióngo z wody potwierdzyni moich słów – jelyni róg.  Kónsek wyżyj sie potóczek stopniowo rozgałynzio na trzi stróny, jako kóniec tego jelynigo roga. Skryncómy w lewóm rosoche.  Po jakimsi czasie woda sie traci w omszałej grzónskij młace. Dalij sie nima co ciść. Wylazujymy ze snozy do lasa a po chwilce na polane. Mijómy drzewiónke Pod Jaworym i idymy posiónkym w stróne Żuruli.  Stoji se tu staro drzewióneczka, ku kierej nie kludzi  żodno cesta. Jak je sucho to tu idzie z wyrchu przijechać po posiónku od cesty z Filipki ku Zimnymu. A inaczyj  sie tu chodzi jyny pieszo, tak jako kiejsi hań downi. Kiela takich chałp nóm jeszcze zostało? 

W zwiónzku z tóm gmińskóm drzewiónkóm teraz zganiómy po chałpach stare szkarboły, kiere by do ni pasowały. Z Padołow już mómy fajnóm malowanóm tróhłe z roku 1848, z Farki miyndzy inszymi stare łóżko i czynści ślónskich strojów, z Odmiarku obrazy, z Gróniczka kołowrotek a od naszych dobrych sómsiadów z Wyndrynie drzewianny tragacz i troki na parzyni prosioka. Jano Heczko-Pumpalik je akurat na maródce, bo sie oto ze swoim baranym pobił i rynke se przi tym złómoł i tóż gmińskim autym teraz zamiast niego jeździ i wszycki ty skarby zwożo Roman Heczko. I tyn mi oto ukazowoł fotki rzeczy, kiere naszeł w stodole na ojcowiźnie swoji szwigermamy - na Żuruli. Małóm młóckarnie, burdak, stare skije, drzewianne bróny a przede wszystkim wogi, z kierymi sie tu kiejsi nosiło wode aż z Głymbokij Doliny. Tóm doline my jeszcze do teraz nimieli zaznaczónóm na naszej nydeckij mapie pierwotnych nazw miejscowych i tóż żech go pytoł, coby mi kiedy na miejscu ukozoł, kaj to dokładnie je.  I domówili my sie na zeszły pyndziałek, że tu pudóm do lasa suszki ścinać i że tu aji szwigermame prziwiezie, bo ji też trzeba na Żuruli roz za jaksi czas pierziny wywietrzić . I óna że mi to wszycko nejlepij pozopowiado. I tak było...

 

 

Stoji se tu staro drzewióneczka, ku kierej nie kludzi  żodno cesta. Fot. Michoł