Coby sie to dobrze rachowało, tóż Danka wymyśliła, że za każdym razym tu prziniesymy kónsek wstónżki, każdy we swoji barwie. Jo tu na czuplu Wyrchgóny wdziubnył do ziymie ogrodzyniowóm tyczke, na kieróm teraz wiónżym swojóm zielónom bandle - grzecznie pod ty Danczyne czyrwóne, bo tu je przeca moje miejsce w naszej rodzinie, zakiyl o nic nie idzie. Jeszcze przedwczorym żech wygrowoł, ale potym zaś owce pogupły i aż patnoście sie ich okociło do tego śniega i mrozów, kiere latoś prziszły na kóńcu marca i za tyn czas, coch siedzioł przi owcach i jagniokach to mnie Anula przedbiygła. Rachujym jeji żółte bandle. Dzisio tu zaś ta łata była osiym razy. Ale jo sie fórt dziyrżym aspóń na drugim miejscu, Danka też tu cosi mo nawiónzane, zato chłapcy sóm fest pozadku. Jasio by tu naisto też gónił, ale oto se noge oszkapił i chwilowo je ze gry, zaś Mateusz już w swoich patności rokach nie bydzie przeca robił taki gupoty, jako chodzyni podarmu na Wyrchgóre haw a tam. Widzym ale, że dzisio tu przeca jyny wylóz, bo na tyczce już je nawiónzano aji bioło splatka, na razie jedyno, ale za to prowokacyjnie nejwiynkszo i elegancko na maszle zwiónzano. 

Uf! Muszym na chwilke przistanyć, boch sie aji zfuczoł. Od naszej chałpy to je wprawdzie jyny 53 metrów przewyższynio, ale grapa to je przikro a jo też już to teraz nie wylecym w jednym kónsku aji z dwiyma orstwiami na ramiyniu tak, jako kiejsi. Teraz już muszym pod pierszymi krzokami spómalić, ale aspóń sie mogym wiyncyj kole siebie porozglóndać, jako to tu mómy pieknie. Tak, jako prawił Stasio Szturc, kiej byli z radnymi ze SOJ-ki na wycieczce w Monaku – „Ej, tóż tu je szumnie!... Ale Nydek je Nydek”. 

A prowie z Wyrchgóry, kiero sie wypino tu w postrzodku nydeckij kotliny sie rozcióngo widok skoro na całóm dziedzine, jyny na Kolybiska, do Padołów i na Zowyrszczański nad Wyndrynióm nie widać. Dycki prawiym, że Wyrchgóra je takim wajcym w nydeckim gnieździe uwitym z Praszywej, Ostrego, Czantorii, Soszowa, Cieślara, Stożka, Filipki, Łónczki i Połednej. Wajcym, kiere je na wiyncyj chrónióne trzyma wachtorzami – Łysóm Góróm, Mionszym i Diołkym, wysuniyntymi cosi bliżyj ku postrzodku kotliny. Nie być tego, że Wyrchgóra je porośniynto trowóm, krzokami i strómami, to by isto była aji biołym wajcym, bo je wopiynnej budowy. Tu oto kónsek niżyj je downy łóm, w kierym kiejsi wopiyń wydobywali. No, właściwie aji dzisio rano była Wyrchgóra cało bioło, przikryto śniegym i skuto mrozym. Teraz ku wieczoru, zaś sie cało wygrzoła i zezielyniała, jyny na ponikierych grubszych gałynziach strómów, kaj słóneczko za cały dziyń nie sióngło, zostały ciynki biołe pryngi śniegu, jako by ich tam jaki malyrz wymalowoł. Każ też indzi sie tak hónym miynióm pory roku? Za każdym razym co idym na tyn kopiec, już je cosi inaczyj. Teraz je modry od fiołków, pomiyndzy kierymi świycóm oczka stokrotek a łóński dziewiynćsiły prowie wypuszczajóm swoje wło e nasióna na wander do świata. Już sie przeciskajóm na świat aji gładki listki storczyków, kiere potym kóńcym kwietnia i w maju zakwitnóm kistkami żółtych, fiołkowych czy zielónych kwiotków. Już teraz widać, że ich zaś tu latoś bydzie godnie. Przidzie lato z barwami złociyni, jaskrów, dzwónków i motyli. Potym Wyrchgóra zawónio macierzónkóm, zabrżmi rżyniym kóników polnych i wydo nóm swojóm czarodziejskóm moc lyczynio w postaci zocnej czantoryjki. A na jesiyń tu spod ziymie wypełznóm kwiotka jadowitych ocunów. 

To miejsce mo dziwnóm moc. Kiejsi, jak żech był dzieckym, to tu do moich starzików czynsto przyjyżdżoł nasz genialny zaolziański poeta Henryk Jasiczek. Na dole se pojczoł deke, wyloz na Wyrchgóre i tu siedzioł i pisoł ponikiere swoje wiersze. Prowie tu napisoł aji swojóm „Litanie do drzew”. Łowiym teraz w pamiynci aspóń ponikiere fragmynty tej przepieknej modlitwy do sił przirody:

Świerku w burzach ciosany

Grasz jak wiejskie organy,

Módl się za nami.

***

Jodło, śpiewna żywicą,

Wigilii tajemnico,

Oręduj za nas.

***

Niepokalana brzozo,

Kiedy cię ranią nożem,

Wybacz nam.

Dziwóm sie na gołe jeszcze strómy tu na Wyrchgórze i na tóm naszóm tyczke z nawieszanymi bandlami i rozmyślóm, jakiż to bydzie z tymi ozdobiónymi palmami, kiere by my teraz w nejbliższóm niedziele mieli niyść do kościoła? Jakiż to bydzie z goiczkym, z kierym by dziywczynta miały chodzić po dziedzinie w Poniedziałek Wielkanocny? Jakiż to bydzie poczóntkym maja z miyszanim owiec i tóm mojkóm symbolizujóncóm połónczyni ziymi z niebym, kole kierej sie owce trzi razy obganio w prawóm stróne, tak jako sie słóneczko toczy, coby wszycko szło, jak mo iść. Dziwóm sie na tóm naszóm obandlónom tyczke i widzym w ni teraz takóm mojke, kiero je osióm wszyckigo. Miała by być szumniejszo i naturalno, ale aspóń, że je z tego zielónego laminatu. Słónko prowie zachodzi za Praszywóm, ty nasze bandle cicho szeleszczóm modlitwe, coby óno jutro rano zaś wyszło nad Beskidkym a jo nie wiym po kiery już roz czujym, że prowie tu na Wyrchgórze je to nejważniejsze miejsce na świecie. 

No nic! Muszym już iść na dół, bo mi to trzeba dzisio jeszcze aspóń roz obrócić, coby se Ania nie myślała, że to już mo wygrane!