Kónsek ody mnie czyrwóno migocóm stare światła z bicyklów, porozwieszane kole koszora na ochróne przed wilkami. Owce leżóm cicho i spokojnie. W dolinie monotonnie szumi Górski Potok a kole moich nóg chodzi jeż, fuczy i ryje nosym w trowie. Isto sie mu darzi, bo co chwila cosi zjodo i pomlaskuje przi tym jako stary chłop. 

Gwiozd by tam na dole było widać o kupe wiyncyj, kdyby mieśiónczek tak jasno nie świycił tym swoim zimnym światłym ukradniónym od słónka, schowanego kansi po drugij strónie Ziymi. Wczora była pełnia, ale niebo było zacióngnióne i loło. Dzisio już je ta puclato gymba ksiynżyca jasno, ostro ograniczóno, bez poświaty. Jego wyrch sie zdo być o cosi jaśniejszy niż spodek. Wszycko ukazuje na to, że jutro bydzie pieknie. To je dobrze. Trzeba ziymniaczysko pobrónować i miyszanke zasioć. No i nacióngnyć dróty kole nowej rajczule, coby my mógli owce na świyżóm trowe przegnać. To była ostatnio pełnia przed Św. Michołym. Patrzi sie teraz owce podkormić, coby sie przed przipuszczaniym sprawiły. Trzeba im dać wiyncyj sóli ze selenym i lizawki z melasóm, coby sie za miesiónc dobrze góniły i miały na rok kupe jagnioków. 

Dziwóm sie na ty gwiozdy, co sóm silniejsze od światła miesiónczka. Dlo naszych przodków były óny kalyndorzym aji drogowskazym. Ukazowały óny wyndrowcóm ceste do dómu, jako do teraz kludzóm ptoki z ciepłych krajów nazod ku gniozdóm. Gwiozdy mówiły nóm ludzióm, kiej mómy zasioć zboże czy kiej sie mómy ruszyć z owcami kansi z rzycznych łyngów czy od brzegów mórz ku górskim posiónkóm. Zwiastowały nóm wszycko to, co je dlo nas ważne. Kiejsi ludzie dźwigali głowy i dziwali sie na gwiozdy. Dzisio nasze głowy pochylómy nad mobilami, tabletami czy monitorami kómputerów. To óny nóm teraz mówióm, jako je data czy jako bydzie jutro pogoda. Nie powiedzóm nóm óny ale tego wszyckigo, co gwiozdy rozsiote po nocnym niebie. Nie powiedzóm nóm, jako my sóm straszliwie mali a przi tym jak wielkucnych rzeczy my sóm czynścióm. Nie uświadómióm nóm do kóńca, jak moc sie mómy wożyć tej planety, co tak zażarcie przicióngo nas ku sobie. Nie uświadómióm nóm do kóńca, że tu je nasze miejsce i wszycki ty wizje o przesiedlyniu sie ludzi kaj indzij, jak se Ziymie zniszczymy, sóm jyny bajkami, na kierych chcóm zarobić ci, kierzi ich opowiadajóm. Wspóminóm na tyn widz, jako sie na swych kosmicznych wandrach spotkała Ziymia z Marsym. Pozdrowili sie i Mars sie pyto: „Jakóż sie ci darzi, siostro?”, a Ziymia na to: „Ale ani sie nie pytej.”, „Na cóż sie stało?”, „Ostatnim czasym sie mi jakosi nie darzi. Przedstow se to! Chytła żech ludzi.”, a Mars powiado: „Z tego se nic nie rób. To przyndzie”.

Wspóminóm jak my przed siedmiu rokami szli z Redykym Karpackim przez Stare Hamry, kaj nasz kolega Petr Šimeček gazduje i kaj majóm region ciymnego nieba i wszycki światła po dziedzinach na noc gaszóm. W tóm wrześniowóm, bezksiynżycowóm noc żech leżoł przi koszorze i nimóglech spać. Na niebie świyciyły wtedy dziesióntki czy stówki tysiyncy gwiozd a mnie sie zdało, że doglóndnym kansi aż na drugi kóniec kosmosu. Ponikiedy trzeba zgasić światło, coby wiyncyj uwidzieć.

Dziwóm sie na niebo czy przipadkam zaś po nim nie locóm ty denerwujónce rzyndy „sputników”, co nóm tu teraz wypuszczo tyn narwany Elon. Dzisio je od nich na szczynści pokój. Za to nad Małóm Czantorióm skośno zajaśniała spadajónco gwiozda. Je to jedna z ostatních łez Św. Wawrzyńca, abo to niebieski Bacza owieczki rachuje i robi se kryski na tyninie nieba? I naprowde. Od zachodu wychodzi ponad posiónek kiyrdel chmur. Idóm se pómału – pasyncy. Miesiónczek im srebrzi wełne na grzbietach, ale brzuchy majóm kapeczke pożołkłe odblaskym świateł kansi od Trzyńca. Cyganiłeś miesiónczku, że bydzie pogoda a teraz cie chmury zakryły. Zacióngnyła sie kurtyna. Wielki nocne przedstawiyni nieba kóńczy. Nad Miónszym jeszcze pomiyndzy chmurami jasno świyci Wenus – zwiastunka rana. A jo na posiónku – już zaś jyny stojym.