Próbowołech obudzić aji Mateusza, ale tyn jyny cosi zamamroł i zakutoł sie jeszcze bardziyj pod pierzine. Jasiowi też sie nie chciało stować, ale przeca jyny tu za mnóm na prziłóg prziszeł. Chowiym osełke do kyrblika i podowóm Jasiowi nabruszónóm kose, tóm krótkóm austryjackóm szejesióntke, co jóm używómy na obkoszyni zogónów, czy koszyni trowy dlo baranów, jak prowie sóm jaki zawrzite w chlywie. Przistrojo sie do koszynio. Widać, że to jeszcze nimo wżyte i musi rozmyślać, że trzeba kose cały czas dziyrżeć przi ziymi, oprzitóm bardziyj o piyntke a z dziubym kapeczke przidźwigniónym, coby kuców nie rwać i kosy nie tympić. Jeszcze go poprawióm, coby lewóm rynke dziyrżoł bliżyj ciała, bo to óna je osióm tego łuku, kiery mo kosa zatoczyć, coby koszyni dobrze szło i wiela siły nie stoło. Jakosi se ale radzi, i tóż go tu zostowióm i idym do stodoły po dalszóm kose.

Nie wiym, jak je staro ta naszo dziewiyndziesióntka, kieróm prowie wycióngóm spod dachu stodoły. Rokami koszynio jeji ostrze stało sie ciynki jak papiór. Skoro ani brusić jóm nie trzeba. Takij kosy już dzisio kupić sie nie do. Możne takóm jeszcze idzie nónść zawieszónóm kaj na zardzewiałym gwoździu w jakij starej stodole. Dziwóm sie, czy je kosa dobrze osadzóno na kosisku. Podle lat na desce w dwiyrzach do stodoły kóntrolujym, coby nie była za moc „przedsiymbierno" i sztelujym jóm tak, coby jeji ostrzi było na dziubie o jaki cyntymeter niżyj niż na piyntce. Potym klepoczym wbijóm klinek z twardego drzewa do ozdobnie wykutego pierściynia nawleczónego na kóniec kosiska, coby kosa dobrze dziyrżała. Popatrujym palcami jeji ostrzi. Je fest twardo i przi ostatnim klepaniu, żech jóm kapke wyszczyrbił, bo już też nimóm ani tego gryfu, ani tej ciyrpliwości jako mój starzik abo tata. Pamiyntóm, jako kiejsi całymi wieczorami sie przi stodole rozlygało miarowe klepani klepocza o babke na znak tego, że rano za rosy, jak sóm źdźbła trów jeszcze twarde, pudymy kosić. Pamiyntóm, jak na poczóntku wakacji wychodziło kosić wysznióm pasieke na Wyrchgórze, kaj je nejwiyncyj wszelijakich ziół, ale też aji przicupniyntych przi samej ziymi krzoczków torek i głogów i tóż siano tu ususzóne było wóniawe i dziublaste. Po koszyniu my se z tatóm na chwile siedli i dziwali do doliny. Ponikiedy my se zjedli po rzepiku z jakigo ukoszónego dziewiynćsiłu, kiery szmakowoł podobnie jako lyskowy orzech. Pamiyntóm se tóm radość z kóńca roku szkolnego i z kóńca piyrszych sianokosów. 

Wracóm sie na prziłóg. Jano prowie kosi czworty pokos. Ponikany mu tu tyrczóm niedokoszóne fusy i pokosy nie sóm jak sie patrzi pieknie pozukłodane. Ale co? Wiynkszość trowy leży na ziymi. Podowóm mu tóm kose, kieróm żech prziniós, niech se jóm też wypróbuje. Już po pore szusach widać, że mu to idzie lepij niż z tóm krótkóm. Widać, jak go ta staro kosa uczy, czego sama potrzebuje. Widać, jako je rada, że zyskuje nowego kamrata. A Jasio też sie staro, co poznać po jego przigryziónym miyndzy zymbymi jynzyku. Dziwóm sie, jako przi zamachu nabiyro energie tam, kaj jóm przi koszyniu nejwiyncyj potrzebuje - do miynśni brzucha i pleców, jako dwiyma drobnymi kroczkami szteluje, kiela trowy tym razym ukosi, dziwóm sie, jako sie skoszóno trowa kładzie na bok. Czakóm aż dokosi ostatni pokos. Wraco mi kose nazod. W jego oczach też widzym tóm radość z poczóntku oficjalnych już teraz feryji i z piyrszego samodzielnie skoszónego kónska łónki. Tu pod Wyrchgóróm na Mokradli je jeszcze ciyń, ale naprzeciwko o Połednóm już sie opiyrajóm promiynie porannego słónka. Bierym pełnóm gorść oroszónej trowy i uciyróm tóm naszóm starucnóm kose.