Kónsek niżyj sie połónczysz sama z sobóm wypływajóncóm z inszych padolskich jarków czy snóz i dalij pognosz na dół przez gatke i popod mostek do Górskigo Potoka, kiery ci ukoże nydecki skocznie i rynek. Potym cie Strzelma spokojnie przekludzi przez malinowy świat kole Farki i naszego drzewianego kościółka i już cie porwie Głuchówka, z kieróm hipniesz na dół wodospadym przi Szpyrze i przewiniesz sie Bystrzicóm, coby wpaść w macierzyński objyncia Olzy. I pocieczesz dalij pomiyndzy pola, przez lasy i przez miasta. Ponikany dane ci bedzie rozloć sie do szyroka a ponikany sie bedziesz dusić w wónskim betónowym korycie, w kierym my ludzie cie zawrzili, cobyś nóm nie brała, co my se tu na tym świecie na twoich brzegach wybudowali. A przi tym gdo wiy? Możne byś nóm miyni brała a jeszcze wiyncyj dowała, jak by my uszanowali twojóm swobode? Pocieczesz dalij nizinami, coroz lyniwiyj i pómalij aż sie przed tobóm odewrze bezkres mórz i oceanów.

 

Przidzie ale czas, kiej promiynie słóńca zawołajóm cie ku sobie. Kiej uwolnisz sie od wszeckij tej soli i poziymskich myntów. Kiej twoja dusza sie wzniesie do wyrchu ku niebu, ku skrzidlatym, biołym aniołóm chmur, kierych czónstkóm sie staniesz. I pognosz z wiatrym zaś ku Beskidóm. Chmury zćmawnóm i zapłaczóm a ty sie spuścisz na dół i kroplami deszczu opłodnisz ziymie. Wsiónkniesz do zielyni mchów, rozwiniesz listki na strómach, grzibóm rozdosz kłobuki i potym zaś sie zrodzisz kansi w skalnej szczelinie, pod korzyniami strómu abo w młace na leśnej polanie. I zaś bedziesz nieśmiało stawiać swoje piyrsze kroki w ciurczkach i szczurkach, coby sie już za chwile rozlecieć wartko ku dolinie potóczkym. I zaś bedziesz skokać po kamiyniach i wydziwiać jako dziecko. I zaś sie dostaniesz tu, na to miejsce w Padołach, kaj teraz stojym. Aji ty sie kryncisz w nieskóńczónym cióngu żywotów tak, jako nóm to przikozoł Stworzyciel

.

Spotykómy sie z tobóm na każdym kroku. Po ranu nawlykosz perły na źdźbła trów i blyszczysz brylantami w siedmiopalczystych listkach fortuszków. Snujesz sie mgłóm po lasach. Uśmiychosz sie na świat tynczóm i stroisz miesiónczek w wiónek uwity z poświaty. Zwisosz soplami spod nosów strzech. Rochnisz sie w bajorkach. Kanonadóm krup walisz o ziymie abo też sie na nióm pómalutku i cicho spuszczosz w gwiozdkach śniegu i otulosz świat bieluśkóm gunióm. Ściyrómy cie z czoła przi robocie i zakryncisz sie nóm w oku w chwilach radości abo smutku. Ponikierym też aji dokuczysz na plucach abo w kolanie. W lecie nas chłódzisz a w zimie roznoszosz ciepło po naszych chałpach. Przi miyszaniu owiec budzisz pastyrzi, coby byli czujni i kropisz owce, coby kupe mlyka dowały. Na świyntego Jóna niesiesz uwite poselstwa miłości. Ty nas oczyszczosz. Zmywosz z nas proch powszednigo dnia i zmywosz z nas aji winy wszyckich naszych przodków przi chrzcie i czakosz potym ciyrpliwie w kropielnicy za dwiyrzami kościoła, aż zaś przidymy, zamoczómy w tobie kóńce swoich palców i zrobiymy znak odkupiynio i pojednanio z Bogym.

Tyś je kolybkóm żywota. Dziynki tobie żyjymy a ty żyjesz w nas. Żywot dowosz, aji go bieresz. Dziynki tobie strómy rosnóm ku niebu i dziynki tobie potym aji gnijóm, coby zaś wrócić ziymi tóm siłe, kieróm z ni czerpały. Tela cie je na świecie, a przecaś je tako zocno. Zginóm sie i nabiyróm cie do rónk. Zastawiłaś sie w swoim biegu i posłósznie przijmujesz kształt moich prziłożónych ku sobie dłóni. Jyny tu pod Czantorióm szmakujesz tak słodko. Dziynkujym ci, wodo.