Idym po posiónku i używóm se deszcza. Już go było naprowde trzeba. Owce mnie prowie uwidziały i tóż z wielkim beczyniym nagarnyły sie ku ogrodzyniu tej naszej kotelnicy. Siana tu jeszcze majóm dość, ale już sie im ścigo za trowóm. Nejbliżyj, łoto zaroz z kraja za siatkóm, stoi szuto bakesza ze swoimi dwiyma jagniokami i dziwo sie ma mnie, czy też ich wypuszczym z kotelnice na posiónek.

Dzisio my mieli miyszać owiec na Ochodzitej w Kóniokowie u baczy Pietra Kohóta. Też żech tam u niego mioł latoś domówiónóm wysade piynciu owiec. Zostali my ale dóma, tak samo jako insi gazdowie wysadnicy, kierzi mieli swoje owce prziwiyźć czy przikludzić na sałasz do wspólnego kiyrdla. Tak samo, jako pastyrze z ukraińskij huculszczyzny, zjednani na pasiyni i dojyni owiec. Jako muzykanci, co mieli przigrywać ku miyszaniu. Tak jako tyn farorz, kiery mioł przi koszorze porzykać, owce pobłogosławić i pokropić ich świyncónóm wodóm. Jako ludzie z bliska i daleka, co każdym rokym sie schodzajóm, coby sie podziwać, jako sie owieczki miyszo i coby skosztować piyrszego owczygo syra. Dóma zostali aji filmowcy z Ostrawy, co latoś mieli to kóniokowski miyszani nafilmować do dokumentu „Górole bez granic”. Już tu óni u nas byli na poczóntku stycznia. Nakryncali na ty swoje aparaty kolyndowani u Kurzyszów w Piosku, chate Kawuloka i pracownie malyrza Jana Wałacha w Istebnej. Zbycho Wałach z Andrzejym Niedobóm im po górolsku zagrali na gajdach i hóślach. Poopowiadali my im, jako sie żyło i jako sie tu żyje górolóm na tej naszej cieszyńskij ziymi, kieróm nóm tu pram przed sto rokami rozerwała granica. Granica, co tutejszym ludzióm rozdzieliła pola, rodziny a ponikierym aji myślyni. Opowiadali my im, jako my sóm radzi, że tej granicy już nima, że po ni właściwie zostoł jyny rzónd biołych kamiyni z czyrwónymi czopkami. Gdóż by se wtedy pomyśloł, że nóm tu zaś cesty betónami zatarasujóm i bedóm sie tu bónczeć wojocy z gwerami, kierzi isto wachujóm, coby my sie tym koronawirusym zarazili raczyj kansi w Bauhauzie w Bielsku, we Frydku abo w Żylinie, ale ni na Ochodzitej przi owcach.

Choć latoś nimoże być w Kóniokowie tak wielkij imprezy, jako insze roki, to Pieter naisto zrobi taki se swoje małe miyszani. Przizdobi swój kłobuk zielónóm brzozowóm gałónzkóm, wbije do ziymi mojke, kole kierej obegno owce trzi razy w prawóm stróne, tak, jako sie słónko toczy i okadzi krzasła koszoru dymym z czarodziejskich zielin, coby ón całe lato dobrze słóżył i owce chrónił. Do koszorów zawiyrajóm łowczorze swoje owieczki przed dojyniym, coby potym przi stróndze pobrać od nich danine za opieke, ochróne i sól do lizanio. Do koszorów łowczorze zawiyrajóm też swoje owce, kiej im grozi jaki niebezpeczyństwo, kiej idóm wilki, niedżwiydź abo burza. Dobry łowczorz musí wiedzieć, kiedy owce do koszoru zawrzić, musí też ale wiedzieć, kiej ich z niego zaś wypuścić. Bo w koszorze sóm owce bardziyj chrónióne, ale sie w nim nie napasóm, i tóż jak sie ich tam dziyrży delij niż trzeba, to potym schudnóm i miyni mlyka dowajóm. 

Wiym, że nóm tu teraz po lasach wilki krónżóm, ale otwiyróm kotelnice i wypuszczóm swoje owce na posiónek. Wiym, że ich bedym teraz musioł wiyncyj wachować i chrónić. Wiym ale, że Pieter na Ochodzitej aji insi baczowie w całach Karpatach też taraz wypuszczajóm swoje owce na posiónki i hole, bo przeca dycki sie tak robiło, bo przeca trowa zyczyno róść. Dziwóm sie jako sóm owieczki rade ze swoji swobody, jako gónióm i skoczóm po posiónku i wierzym, że ani nas ludzi nie bedóm w tych naszych koszorach dziyrżeć delij niż trzeba, czy to już ze strachu przed zagrożyniami czy z chynci mieć wszycki swoje owce dycki pieknie na oku. Wierzym, że ty nasze granice zaś sie stanóm jyny rzyndami kamiyni, że sie wróci wspólne miyszani owiec na Ochodzitej, że sie zaś wróci jedna Górolija.