Idy marcowe to w kalendarzu rzymskim środek miesiąca, piętnasty dzień marca. W 44 roku p.n.e. zasztyletowano w senacie Juliusza Cezara. Miał on zrozpaczony zapytać „Et tu Brute contra me?” (I ty Brutusie, przeciwko mnie?). No cóż, w polityce, także nam współczesnej, Brutusów (przyjaciół, ba synów), którzy wbiją nóż w plecy, nie brakuje. Wreszcie, jak przekonuje Peter Travers w piśmie „Rolling Stone” –„Juliusz Cezar mógłby się sporo nauczyć o wbijaniu noży w plecy z »Id marcowych«, świetnego, boleśnie zabawnego moralitetu zanurzonego w pozbywaniu się złudzeń związanych z epoką Obamy”.

Czytaj więcej »»

I znów mamy spór o to, jakież to dzieła literackie dziatwa ma poznawać w czasie szkolnej edukacji. Zastrzegam, iż nie zamierzam w tym felietonie prezentować własnych w tym względzie propozycji. 

Czytaj więcej »»

 „Imię Dżema dawno już poszło w zapomnienie, chociaż przed wiekami było na ustach wszystkich. Wtedy – setki lat temu – opowieści i wiersze o nim składano, pisano by zapewne felietony, gdyby znane były w tamtych czasach gazety, a w tych gazetach – felietony” (Wera Mutafczijewa, „Sprawa sułtana Dżema”, przeł. Halina Kalita, Czytelnik, Warszawa 1979, s. 5). To pierwsza powieść napisana po bułgarsku, którą czytam. 

Czytaj więcej »»

Gdzieś pomiędzy Sienkiewiczem (Henrykiem), a Fredrą (Aleksandrem hrabią) – tak, gdzieś tam szukać trzeba polskości. To taki symetryzm – inaczej. W patosie, w humorze, w tragedii i komedii, w Wołodyjowskim i Papkinie. Jeśli kto widzi polskość tylko w postaci dzielnego „małego Rycerza” i jego kompanów, to po prostu – by trzymać się okulistyki – najwyraźniej (sic!) niedowidzi.

Czytaj więcej »»

Naruszenie dóbr osobistych, zniesławienie, hejt, mowa nienawiści – we wszystkich tych określeniach, niezależnie od wykładni prawnych, zawsze idzie o słowa. O (przynajmniej) podejrzenie, że granice wolności słowa zostały w jakiś sposób przekroczone. Niekiedy idzie o bardziej (czy mniej, a nawet – znacznie mniej) wyczuwalne granice obyczajowe, innym razem – o paragrafy kodeksów, raz cywilnego, innym razem – karnego. 

Czytaj więcej »»

Prawie 1000 stronicowy tom Tony’ego Judta „Powojnie” (tłum. Robert Bartołd, Rebis Poznań 2008) opisuje kilkadziesiąt lat Europy po zakończeniu II wojny światowej. No cóż, dzisiaj bardziej poczytne są tytuły artykułów i całych książek wieszczących nadejście III wojny światowej – albo też przekonywujące, że wojna taka już się toczy. No cóż – że tak się powtórzę... Czyżby więc – przedwojnie?

Czytaj więcej »»

Transferowe okienka w sporcie mają swoje granice – idzie oczywiście o daty, okienko rozpoczyna się tego, a tego dnia, tego miesiąca, a kończy tego, a tego dnia innego miesiąca. Podkreślam to, bo wszystko inne zdaje się być w futbolu bez granic – czy to gigantyczne kwoty transferów, czy nieprawdopodobne wręcz, proponowane piłkarzom w ich nowym klubie, gaże. Transfery w piłce nożnej to jednak nie tylko kwestie materialne – choć oczywiście najczęściej to właśnie one dominują.

Czytaj więcej »»

Jorge Luis Borges swój bodaj najlepszy zbiór opowiadań zatytułował „Fikcje”. Ale fikcja nie cieszy się specjalnym powodzeniem – nawet jeśli jest fikcją, to nieczęsto jako taka właśnie chce się przedstawiać. Pisze Jerzy Pilch, że „lwia część dyskutantów (analizujących literaturę non-fiction – K.Ł.) z całą prostotą literaturę omija, literatury się wypiera, z całą zajadłością nie uważa reportażu za literaturę, więcej odmawia reportażowi i innym gatunkom publicystycznym prawa do posługiwania się jakimikolwiek środkami wyrazu literackiego.

Czytaj więcej »»

„Litwo, Ojczyzno moja! ty jesteś jak zdrowie; Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie, Kto cię stracił” – wszyscy czytelnicy/czytelniczki „Pana Tadeusza” łatwo rozpoznają ten fragment pierwszej księgi dzieła Adama Mickiewicza. Tak, zdrowie, ojczyznę trzeba cenić... A ile trzeba cenić krzywdy wyrządzone ojczyźnie? I co za taką krzywdę można uznać? Kiedy Aleksandrowi Puszkinowi nie spodobała się wizja Petersburga przedstawiona w „Dziadach”, odpowiedział mu poematem historiozoficznym „Jeździec Miedziany”. Kiedy wielkich poetów ostatecznie poróżniła sprawa powstania listopadowego – Puszkin napisał nieprzychylne Polsce wiersze „Oszczercom Rosji” i „Rocznica Borodina”. Takie tam literackie utarczki – po wiekach tak bardzo nurzące młodzież w wieku szkolnym.

Czytaj więcej »»

Zaproście mnie do stołu... – pamiętacie starą piosenkę? Zbliża się Wigilia Bożego Narodzenia. Przy wielu wigilijnych stołach jedno z krzeseł będzie wolne. Przeznaczone dla niespodziewanego, samotnego (bo tylko jedno miejsce) przybysza. 

Czytaj więcej »»

Zbigniew Herbert wykpiwał w wierszu „Potęga smaku” komunistyczne „łańcuchy tautologii”, operowanie paroma pojęciami „jak cepy”. I co? I najwyraźniej w stalinowskich czasach wielu poddanym w Sowietach to wystarczyło. Zresztą wystarczało także na długo po śmierci Stalina. I tak się ludziska do tych „łańcuchów tautologii” i „pojęć jak cepy” przyzwyczaili, że kiedy komunizm się skończył, to tego im najwyraźniej brakowało.

Czytaj więcej »»

Dwie historie – jedna tragiczna, druga – satyryczna. Zacznijmy od pierwszej, żeby w finale jednak pojawił się na twarzy czytelnika/czytelniczki uśmiech.

Czytaj więcej »»