Stojym i dziwóm sie na zawody jagnioków. Gónióm teraz całóm zgrajóm na zbity łeb z jednego kóńca posiónka na drugi. Na jednym kóńcu pod snozóm porośniyntóm grabami majóm swój główny szpilplac – kupke łóńskigo gnoja, kieróm już swoimi kótkami ubiły do gładka i wyrzeźbiły z ni taki se mały masyw skalny. 

Czytaj więcej »»

„Kurcze, tu zaś sie to żółci!” – Dóma my se oto powiedzieli, że se zagrómy, kiery z nas wiyncyj razy wyndzie oto tu na Wyrchgóre, niż odwołajóm tyn wirusowy wyjóntkowy stan. 

Czytaj więcej »»

Stojym na posiónku i dziwóm sie na owieczke, kiero grzebie przednióm nogóm w ziymi i robi se „gniozdo". Znać że sie prawie koci. Co chwila lygo na ziym, wycióngo głowe ku zamroczónymu niebu, ciśnie mozolnie i pobekuje z utropy i boleści. Potym zaś stowo i z nadziejóm wónio to miejsce, kany przed chwilkóm leżała. Jeszcze nic! Jeszcze kupe razy bydzie tak lygać i stować. 

Czytaj więcej »»

„Ogi!" – już łata gnoł ku ceście, coby tam zaś móg obsikać wszycki ty swoje słupki i murki. „Pój tu!" – je mu jasne, że je za blisko i tym razym nimoże udować, że nic nie słyszoł, tóż zawraco w miejscu i leci na zbity łeb nazod. Siado predy mnóm, wywalo tyn swój jynzor jako dłógi i dziwo sie, cóż też po nim chcym?

Czytaj więcej »»

Chodzym po posiónku i zbiyróm resztki wypolónych fajerwerków. To zaś była kanonada na tego Sylwestra! 

Czytaj więcej »»

Chodzym po posiónku u Janiczków na Górsku, kónsek od Gadzi Dziury i skludzóm elektycznego pastyrza. Oto niedowno na wiosne żech go nacióngoł, coby tu owce mógły trowe wypaść. Teraz już zaś roz za razym nawijóm na szpule tóm pstrokatóm linke przepleciónóm ciynkim drótkym, tak jako sie na kłymbko czasu nawijajóm dni, tydnie, miesiónce i roki naszych żywotów.

Czytaj więcej »»

I już adwynt! Siedzym se tu u świyntego Mikołaja w tym naszym nydeckim kościółku i oglóndóm ty stare trómy, z kierych je postawióny. 

Czytaj więcej »»

Stojym na posiónku i dziwóm sie na dół do dziedziny spowitej w pajynczyne jesiynnych mgieł i dymów. Odzimniło sie i partyja zaś zaczyno hajcować. Nad wiynkszościóm kuminów unosi sie lehutko bioło mgliczka, ale przeca jyny ze dwóch sie wali gynsty brónotny dym. 

Czytaj więcej »»

Stojym na kraju posiónka z koszym opadołek, co sie skulały z Wyrchgóry i rozglóndóm sie za owcami. Na, hanej sóm! Pasóm sie hań, przi torkach pod Wrzeciónkym.

Czytaj więcej »»

Lecym do kopca i dyszym jak damfula. Ni, tym razym nie naganióm owce. To jyny naszo Ania dostała na dzisio od trenerki naporynczóny „lekki” bieg (tak z godzinke) i tóż żech se powiedzioł, że polecym z nióm. No toch se doł! 

Czytaj więcej »»

Wrześniowe słónko głosko po dachu staróm drzewiónke Na Farce, jakoby jóm chciało pocieszyć i ulżyć ji w chwilach smutku. Napis wymalowany pod strzechóm na szczytowej ścianie głosi, że „Oko Boga wszycko widzi, co sie dzieje między ludźmi". Na zrymbie chałpy przichyciła sie żałobno nitka babigo lata.

Czytaj więcej »»

Stoi przedy mnóm mały, drobny chłopek w rużowym tryczku, wygajdanych klotach zawieszónych na hozyntregach, ze sandałami na nogach, fuseklami wycióngniónymi aż kajsi pod kolana i szyrokóm gymbóm wyśmiotóm jako miesiónczek. Już bydzie mioł naisto po szejesióntce, ale je to fórt gibczok a miynśnie na nogach to mo wypracowane jako profesjonalny cyklista. Dyć też bez ustanku gatrzi po całej dziedzinie na tym swoim bicyklu. 

Czytaj więcej »»